Het interne klokje

Het laatste reisverslag van het aller laatste stukje van mijn reis.

Nadat bijna alle aanwezige internationale vrijwilligers hun certificaat hadden ontvangen, was het afscheid nemen geblazen. Eén voor één vertrok iedereen en werden er menig afscheidsknuffels gegeven. Voor mij was het zaterdagmiddag tijd om afscheid te nemen van alles en iedereen die hier in Amerika onderdeel van mijn leven daar was geworden. Helaas waren er natuurlijk weer mensen op een project, waardoor ze zonder afscheid te nemen uit mijn leven verdwijnen. Dit was wel het belangrijkste fenomeen waardoor ik op het laatst ook wel klaar was met reizen. Iedere keer afscheid nemen met de wetenschap dat de kans klein is dat je die persoon ooit weer zal zien, werd steeds moeilijker.

Maar desalniettemin stapte ik zeker van mijn zaak die middag de deur van het ACE-huis uit, nog één keer omkijken en door naar de bus, de trein en het vliegtuig. Het vliegtuig bracht me in de nacht van zaterdag op zondag naar New York. Ik had mezelf voorgenomen om de vijf uur die daarvoor nodig was, te benuttigen met slapen. Helaas kwam de klap van het afscheid nemen op dat moment aan en kon ik de slaap dus niet vatten. Met als resultaat dat ik zondagochtend om 6 uur als een zombie opzoek moest naar de trein richting Manhattan en daar maar een plek moest ontdekken waar ik mijn mega zware backpack volgeladen met souvenirtjes, kon stallen. Gelukkig was dit ‘maar’5 blokken van het station. Toen maar eens opzoek gegaan naar een ontbijt en de toeristen informatie. Aangezien mijn enkel nog niet geheel meewerkte en de overgeslagen nacht duidelijk aanwezig was, leek het mij een goed plan om me door zo’n rijdende apenkooi rond te laten rijden. Dit had ik nog nooit gedaan en ik vond dit wel een goede gelegenheid om het eens uit te proberen of het wat is. De eerste uitdaging was om niet al voor ik bij de toeristen info kwam al 5 buskaarten aangesmeerd te laten krijgen. Ik weigerde alleen om zoiets op straat te kopen, wat me behoorlijk wat lopen opleverde. Nog voor ik überhaupt in zo’n bus zat, was ik al helemaal kapot van het lopen. Maar uiteindelijk is het gelukt en genoot ik ongeveer een half uur van de privilege rond gereden te worden door up-town Manhattan. Toen bedacht ik mij dat het motto van de tourbus erg treffend was, maar niet geheel aan mijn wensen voldeed. Het zei (ongeveer): “Laat je rondrijden en zie New York boven iedereen uit”. Klinkt als een aanlokkelijke slogan (natuurlijk was hij meer fancy in het Engels), maar wat je eigenlijk wilt als je in New York bent is het beleven en er een soort van onderdeel van zijn. Zoals in het liedje van Frank Sinatra: “I want to be a part of it: New York, New York!” en dus niet boven iedereen uit rijden. Maar goed, ik was veel te moe om te lopen en besloot me er aan over te geven. Na een uur door het verkeer te hebben geploeterd en behoorlijk wat mega hoge gebouwen gepasseerd waren, stapte ik uit bij het “Museum of the city of New York”. Dit zat ook bij het buskaartje bij in en ik was wel toe aan een afwisseling. Het was een interessant, niet al te groot museum waarin de geschiedenis van NY werd uitgelicht. Zo ook de problemen die de stad heeft overwonnen, naar aanleiding van de explosieve groei door de afgelopen eeuwen.
Hierna heb ik de tour weer opgepakt en kwam ik vanzelf bij het begin van de tweede tour down-town. De gids was een jonge gast die leuk vertelde maar mijn hoofd begon langzamerhand te knikken, wat natuurlijk niet onopgemerkt bleef. Toen we dus eindelijk door de spits terug bij het beginpunt waren leek het me een goed idee om mijn backpack weer op te pikken en naar het hostel te gaan dat ergens in Brooklyn was. Na mijn ervaringen in hostels in andere grote steden had ik me voorbereid op een krap, sjofel hostel boven een kroeg, maar dat was nergens voor nodig. Ik kwam in een super netjes en ruim hostel, met hippe kamers en leuke activiteiten. Zo kon ik meteen aanschuiven bij een gratis BBQ. Ideaal, want ik had behoorlijk honger, maar geen puf om nog op zoek te gaan naar eten en dit te bereiden.

Hierna ben ik mijn bed in gedoken en heb heerlijk geslapen. Het leek er op dat door niet geslapen te hebben de nacht er voor, de jetlag uit bleef. Maandagochtend besloot ik nog meer gebruik te maken van de buskaart en de rondvaart te doen. Deze ging rond de zuidkant van Manhatten naar de Brooklyn- en Manhatten Bridge, en dan terug via het Vrijheidsbeeld. Zo had ik die ook meteen gezien en het was in tegenstelling tot de dag er voor stralend weer. Ik heb er dan dus ook echt van genoten. Nadat de boot weer had aangelegd, heb ik even de tijd genomen om naar de plek te gaan waar iedereen aan denkt op het moment dat “Nine-eleven” wordt genoemd. Natuurlijk was ik niet de enige en maakte deze drukte dat ik hier niet vond wat ik zocht. Ik besloot het hier maar bij te laten en mij weer over te geven aan het fenomeen de tourbus. Ik had de opdracht gekregen naar een superheldenwinkeltje te gaan in Brooklyn, dus had ik bedacht de tour naar Brooklyn te nemen en zo dicht mogelijk bij die winkel uit te stappen. Zo bedacht, zo gedaan. Uitgestapt bij het begin van die straat, maar het was op nr. 372, dus alsnog een eind lopen. Halverwege viel me al wel op dat ongeveer de helft van de winkels dicht was. ‘Het zal toch niet’ dacht ik. Maar natuurlijk was hij dicht. Jammer de bammer balen, maar toen heb ik maar een nieuwe camera(tasje) gescoord. (Zie hiervoor de foto’s  )
Terug in de tourbus, begon mijn hoofd wel weer te knikken. Ik wilde echter nog even onderdeel uit maken van NY en terug op Manhattan ben ik dus nog even een eind Broadway afgelopen. Een stuk gezelliger, maar ook een stuk vermoeiender. Hoe graag ik ook nog helemaal naar Time Square had willen lopen, halverwege was mijn maag aan het knorren en begonnen mijn voeten al te protesteren. Mijn laatste dollars heb ik dus uitgegeven aan een heerlijke maaltijdsalade, waarna ik de metro terug heb genomen. Wederom viel ik als een blok in slaap, om de volgende ochtend weer op tijd wakker te worden om naar het JFK-vliegveld te gaan. Na drie keer overstappen op een andere metro, vergat ik miste ik het juiste station en moest ik dus weer een eind terug. Gelukkig had ik alle tijd en heb ik nog even lekker zitten lezen in mijn nieuwe boek “Wild”.

Na weer 5 uur vliegen was ik nog eens vier tijdzones verder en het aan het schemeren op IJsland. Het was daar inmiddels half 12 ’s nachts. Na langwachten op de bagage, haalde ik nog net mijn geboekte shuttle naar Reykjavik en werd ik netjes afgezet voor het bushostel. Het was kwart over één en de zon was net volledig onder. Ik had natuurlijk behoorlijk honger, dus heb ik nog even wat gegeten. Tegen de tijd dat ik in mijn bed lag, was de zon al weer op en besloot de jetlag daar nog een schepje bovenop te doen. Niet geslapen tot 5 uur, maar aangezien ik toch nog wel even iets van Reykjavik wilde zien, toch op tijd mijn bed weer uit.
Terwijl ik voor de basalt-kerk stond, besefte ik dat er enorm veel gebeurt is in de tussen tijd dat ik hier vorige zomer ook had gestaan. Na een jaar van een aantal diepe dalen, maar vooral hele hoge toppen, stond ik weer op dezelfde plek, op het punt naar huis te vliegen. Die dag kon ik de lach niet meer van mijn gezicht krijgen, wat ook niet nodig was. Ik kon niet wachten op het moment dat ik op Schiphol de schuifdeuren uit zou lopen en mijn familie weer te zien.
Om half 10, weer tijdens de schemer, landde het laatste vliegtuig van deze reis en rende ik het vliegveld over, naar de bagage. Hier zag ik het lachende gezicht van Mariska al door het raam, maar helaas was het nog even wachten tot ik mijn backpack van de band kon pakken. Toen de deuren door en kon ik ein-de-lijk die knuffel aan mijn moeder en zussen geven! Met een mooie bos bloemen in de hand zijn we nog even wat gaan drinken bij het eerste de beste cafeetjes.
De rit naar Best bevatte weinig stiltes en onder het genot van de ‘Welkom Thuis’ cakejes hebben we nog lang op de bank zitten kletsen. Gek om weer thuis te zijn en gek om in mijn eigen bedje in slaap te vallen. Of het nou de opwinding van het thuis zijn was, of toch de jetlag, ik sliep wederom niet voor 5 uur.

De volgende ochtend toen ik wakker werd zei mijn telefoon dat het half 10 was. ‘Een mooie tijd om op te staan’ dacht ik. Maar eenmaal beneden kwam ik tot de conclusie dat ik zonder pardon tot half 12 had geslapen. Oepsie, even vergeten de tijdzone op mijn telefoon aan te passen.
Die dag hebben we nog even mijn verjaardag gevierd en kreeg ik als cadeautje een heel mooi boekje, met daarin al mijn eindeloze verhalen die jullie de afgelopen tijd hebben gelezen. Zo wordt ook dit verhaal nog toegevoegd en kan ik regelmatig lekker teruglezen over mijn belevenissen en zie ik al mijn taal-, schrijf- en spelfouten. :D Desalniettemin heb ik vaak hele leuke reacties ontvangen en daarvoor wil ik iedereen dan ook graag bedanken! Ook voor alle tijd die er in is gaan zitten om de lange verhalen te lezen en de vele foto’s te bekijken.

Hierbij komt het reisverhaal van deze reis tot zijn einde en typ ik de laatste letters weg, zoals ook de laatste dagen weg zijn getikt. Maar de klok tikt verder, op naar volgende uitdagingen…..