Londen

Het is alweer even geleden maar ik kwam midden in de spits aan op een overvol Londen Heuston. Dood moe van de reis, met een fikse verkoudheid en met volle bepakking heb ik me in de ene na de andere metro gepropt, aangezien ik nog niet helemaal door had hoe de Overground in elkaar zat. Al heel de dag keek ik uit naar een hostel waar ik lekker een maaltje kon bereiden en neer kon ploffen op de bank. In eerste instantie liep ik het hostel dan ook voorbij aangezien het meer op een kroeg leek. Hete was dan ook gewoon een kroeg met daarboven een aantal kamers. Geen keuken en al helemaal geen rustige zithoek om te chillen.
De volgende dag voelde ik me nog niet veel beter, dus besloot ik de drukte van de stad nog maar even te ontvluchten en naar Greenwich te gaan. Daar heb ik me heel de dag vermaakt in een museum over astrologie, het Queen's house met wat kunst en het maritiem museum. Genoeg musea voor de hele maand. Maar het was allemaal erg interessant. Terug in het hostel kwam de muziek weer op me af en ben ik nog maar een avondje optijd naar bed gegaan. Donderdag ging het nog steeds niet veel beter met mijn gezondheid en besloot ik naar een ander hostel te verhuizen en ook niet veel meer te doen dan dat. Misschien een beetje vreemd als je in een stad bent waar je je weken zou moeten kunnen vermaken. Maar ik had gewoon even een dag rust nodig. Het weer was ook niet al te best wat het niet heel prettig maakte om heel de dag buiten te zijn. Daarbij wilde ik fris en fruitig zijn voor het weekend, want mama zou me een bezoekje komen brengen.
Vrijdagochtend dus optijd op pad gegaan om mama op te wachten op het station. Het leek er op dat alle bussen flinke vertraging hadden, maar gelukkig kwam ze precies op de afgesproken tijd de bus uit. Erg fijn om mama weer te zien en een fijne fnuffel te geven. Na een lekker kopje koffie was ik wel weer gewend om Nederlands te praten. Dat had ik de weken er voor toch nauwelijks gedaan. In Dublin was ik dan wel een grote groep Nederlanders tegen gekomen, maar toch is het dan makkelijker om Engels te blijven praten dan steeds te schakelen.
Onderweg naar het hotel hebben we lekker de tourist uitgehangen, winkeltje in winkeltje uit en nog een kopje koffie. Zo kwamen we twee uur later in een hotel waar ze gerust een ster vanaf konden halen. Geen idee hoeveel ze er eigenlijk hadden, maar alles wat kapot kon, dat was eigenlijk ook kapot. Ik vond het dan ook wel erg veel geld wat we moesten betalen. Maar toe wist ik nog niet wat de verassing was die mama al wel aangekondigd had, maar nog niet verklapt.
Nadat we ons gesetteld hadden zijn we snel weer op pad gegaan. Een wandeling over de Towerbridge en door de Londense wijken. Na een lekkere pizza hebben we een fles wijn op de kamer opengetrokken.
De volgende dag was het ontbeit wat aan de vroege kant en moest mama de verassing wel verklappen. Ik had nog steeds geen idee, maar toen ze me vertelde dat de kleren waarom ik had gevraagd om mee te nemen, nog in de bus waren, begon er wel een belletje te rinkelen. Mariska was onderweg en zou die ochtend bij het hotel aankomen. Dat was de beste verassing die ze me konden geven en ik was super blij toen ik ook Mariska een knuffel kon geven. Op de knuffel van Lanne moet ik nog even wachten, maar vandaag zend ik haar heel veel verjaardags knuffels!
Die middag hebben we alle kraampjes van Covent Garden afgestruind en vonden we een grappige klok die we als cadeautje aan Mariska hebben gegeven voor het halen van haar diploma.
Toen was het wel tijd door een lunch en vonden we een gezellige pub waar we ons tegoed hebben gedaan aan een flinke hamburger en fish&chips. Onderweg naar het Science museum werden we nog gestrikt door een grappen maker die ons een gezichtscreme van (schrik niet) 200 pond wilde vekopen. Maar als we wilden konden we met een studentenkaart wel een korting krijgen van 100 pond. Geloof het of niet maar hij probeerden ons ook nog wijs te maken dat als we het via internet zoudenkopen het 600 pond zou zijn. De prijs kregen natuurlijk pas te horen na een uitgebreide denmonstratie waarbij rinpels van mama zouden moeten verdwijnen. Even leek het er op dat het werkte, maar nadat we lachend de winkel uit zijn gelopen, begon het er nogal vreemd uit te zien. Wat een praatjesmaker.
Het Science museum bleek nog groter dan gedacht, dus we hebben maar een aantal zalen bekeken, wat al erg de moeite waard was. Nog vol van de lunch bedachten we dat we wel eens even konden kijken of er nog kaartjes voor de musial te scoren waren. En jawel, voo niet al te veel konden we naar In Corus Line. We hadden nog 40 minuten om er te komen en net voordat de lichten uitgingen zaten we op onze plaatsen. Al was het niet de meest spectaculaire musical, was het toch een erg leuke ervaring om naar de musical te gaan in London als een behoorlijk spontaan plan.
Zondag hebben we weer een wandeling gemaakt vnaaf de London Eye, langs het parlement naar Soho. Als kunch hebben we een gebakje (lees enorm gebakje) genomen, waar we de rest van de dag genoeg aan hadden.
Terwijl we nog een kopje thee aan ht drinken waren, voordat mama en Mariska weer naar de bus moesten, had ik het toch wel even moeilijk. Ik moest weer afscheid gaan nemen en over een paar dagen zou de afstand nog veel groter zijn. Verder dan ik ooiit van huis ben geweest. Toch best wel spannend.
Na het afscheid ben ik rustig naar weer een ander hostel gegaan. Inmiddels had ik al in alle windstreken van London overnacht. Maandag ben ik alle markten die die dag open waren af gestruind, te beginnen bij Camdan Market, waarbij je je elke tien meter in een ander land waand, met alle geuren en kleuren van Marokko tot China. Helaas had mijn jacht op traditionele Engelse bladmuziek weinig succes. Veel verder dan Celtische muziek kwam ik niet en dat had ik al in Ierland gescoord. Helaas, geen Engelse wals voor mij.
Dinsdag heb ik mijn tas weer gepakt en ben ik nog een keer naar het Science museum gegaan. Daar kon ik me nog wel een aantal uurtjes vermaken.
Ruim optijd ben ik richting het vliegveld gegaan. Het duurde dan ook langer dan verwacht door de spits. Bij het inchecken bleek dat ik het ticket naar buiten Canada moest laten zien, om in te kunnen checken. Gelukkig had ik die al wel geboekt, maar helaas nog niet uitgeprint. Dat was geen probleem, want die kon ik ergens op het vliegveld wel even uit gaan printen. Twintig minuten en 8 pond later bleek dat de pinter niet werkte en werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Al heel de dag waren mijn ogen aan het tranen van de verkoudheid en dus was de grens tot tranen van hulpeloosheid al snel overschreden. Gelukkig terug bij de incheckbalie waren ze erg behulpzaam en kon ik het naar Icalandair mailen, die het vervolgens voor me uit hebben geprint. Nog trillend van de stress richting de duane. Natuurlijk begon het poortje te piepen en duurde het eeuwen voordat mijn rugzak door de scanner kwam. Ook werd de een na de andere security er bij geroepen en begon ik het wel een beetje benouwd te krijgen. Terwijl ik mijn tas naar achter zag verdrwijnen kwam er een vrouwtje vragen of ik even mee wilde komen voor een bodyscan, maar ik kon nog wel even wachten tot ik mijn rugzak terug had. Nadat deze tot de bodem uit was gekamd en ik nog eens gefoulleerd was en in de bodyscan was geweest waren we wel overtuigd dat ik toch geen crimineel was en kon ik naar de gate. Ik zat nog geen 5 minuten bij te komen van alle checks, toen ik alweer het vliegtuig in moest. Eenmaal in de lucht kon ik wel weer rustig ademhalen. De landing was helaas erg vervelend doordat alle holtes in mijn hoofd en mijn oren leken te ontploffen door de druk die er op kwam te staan.
Op het vliegveld van Reykjavik hoorde ik dat ik van het vliegveld af kon. OF eigenlijk moest, want er stonden overal bordjes dat het verboden was er te slapen. Ik heb me toch maar in de meest confortabele stoel geinstalleerd en gelukkig kwam er een meisje me gezelschap houden die ook pas de volgende dag rond 5 uur zou vliegen. Natuurlijk moesten we wel een aantal keer verhuizen, maar gelukkig zijn we ondanks een waarschuwing niet van het vliegveld af gezet.
Zodra we konden hebben zijn de ingecheckt en weer door de duane gegaan. Nu gelukkig geen enkel probleem en konden we het lange wachten voortzetten. Uiteindelijk viel het mee en kon ik de reis weer voortzetten. Gedurende de vlucht twee films gekeken en me weer door de landing gebeten. Het was erg vreemd dat het nog licht was terwijl het voor mijn gevoel toch echt al nacht moest zijn.
Terwijl ik opzoek was naar de bus realiseerde ik mij dat ik helemaal geen Canadeese dollars had. Na een aantal pogingen kwam ik tot de conclusie dat ik helemaal vergeten was mijn bankpas te activeren voor buiten Europa. Heel slim. Gelukkig nog ik nog geld op nemen met mijn credit card.
Na wel 20 keer vragen kwam ik bij het hostel aan. Ik had gedacht dat de rechte straten handig waren om de weg te vinden, maar eigenlijk is het maar lastig aangeizen alles op elkaar lijkt. Toen moest ik nog een eind met een chinees meelopen die geen engels kon en kwam ik in een hok in een studenten flat terecht. Alles was anders dan dat ze op de website hadden gezegt, maar het kon me niet heel veel schelen, ik wilde gewoon slapen, slapen, slapen en de volgende dag naar de Niagara watervallen te gaan. Maar wat ik verder ik Canada heb gedaan houden jullie nog even te goed.

Ook voor de foto's moeten jullie nog even wachten aangezien ik ze nu wel wil selecteren. De vorige keer waren het er toch iets te veel. Sorry voor daarvoor.