Welcome to the Free Republic of Eddie's road

Misschien is het volgende verslag nog niet gelezen, maar ik loop nog steeds een maand achter met mijn verhaal.

Overdonderd door de prachtige omgeving, kwam ik aan in een waterval van nieuwe lammetjes. Meteen werd de een na de andere lam in mijn handen geduwd om ze vervolgens te markeren en in te enten. Hani en Tessa hadden ongeveer 150 schapen en op het moment dat ik aan kwam waren er al ongeveer 80 lammetjes geboren. Helaas was het buiten nog te koud om ze aan hun lot over te laten, dus werden in ieder geval de tweelingen naar binnen gebracht, waar de moeder aan het moederschap kon wennen. Als alles goed was gingen ze na een aantal dagen naar het 'speelgedeelte' waar meerdere schapen en lammetjes bij elkaar zaten en na weer een paar dagen mochten ze weer naar buiten naar het grote veld. Een heel georganiseer dus. Vaak hielpen de honden een pootje mee. Indrukwekkend om te zien dat Hani met simpele fluitgeluiden de hinden precies kon aansturen. Helaas waren de lammetjes nog te onwetend om ze goed een kant op te sturen en was het een heel karwei om ze bij de moeders te houden. Soms rende een hele kudde lammetje precies de verkeerde kant op en zie ze dan maar eens aan de andere kant van de weg te krijgen. En huilen dat ze dan doen. Ondertussen waren de moeders veel te druk met het nieuwe gras dat ze onder hun pootjes hadden en deden totaal geen moeite om hun mekkerende lammetjes te vinden.

Op het moment dat de moeder niet genoeg melk had, moesten de lammetjes bij gevoerd worden. Ook zij konden op een gegeven moment mee naar buiten, op het moment dat ze vanzelf naar je toe komen voor melk. Super grappig om te zien hoe de verschillende lammetjes vanuit alle hoeken van het veld naar je toe komen racen.

De dag begon elke morgen met het verversen van het water en het 'opruimen' en uittrekken van de hooibalen in het veld. Vervolgens kregen de lammetjes die bijgevoerd moesten worden hun melk en werden de nieuwgeboren lammetjes van die dag de markeerd, zodat we wisten welk lammetje bij welke moeder hoorde. De lammetjes van de vorige dag kregen een nummer, een oorlabel en extra vitamine. Rond vier uur werd het hele voerverhaal herhaald.

Na de lunch werd er standaard een dobbel spel gespeeld. Yatsee of 10.000, het maakte niet uit. Ik had de gewoonte om erg sterk te beginnen en dan op een gegeven moment ergens te blijven hangen en te verliezen. Het maakte niet uit met welke dobbelstenen of welke hand ik gooide.
Na een aantal dagen kwam Anna, een duits meisje dat 5 jaar geleden met haar familie naar Canada is geemigreerd ook helpen. Samen met haar deed ik eigenlijk alle klusjes rondom te schapen en tussen de middag als we wat vrije tijd hadden gingen we vaak een stuk lopen, paardrijden of kanoen.

Al snel had ik kennis gemaakt met de andere bewoners van de free republic of Eddies road. De mensen die aan dezelfde kant, net buiten McBride woonde. Zij kwamen regelmatig bijelkaar voor een soort BBQ of werden opgetrommelt om bijvoorbeeld en dakgoot van de een naar de ander te verhuizen. Mijn eerste kennismaking was op de verjaardag van Archie, een ouwe kerel die te lui was om zijn land bij te houden en dus kreeg hij voor zijn verjaardag een halve dag de mensen van de free republic van Eddies roasd over de vloer om een handje te helpen. Nadat er uitgebreid grappen waren gemaakt over de bilde Bill, heb ik geholpen met het maken van een nieuw hek. Een uitdaging in een modderveld. Vraag niet hoe maar de bilde Bill kreeg het voor elkaar om met schone sneakers het veld door te komen, maar ik verloor natuurlijk een schoen, waardoor ik met een natte moddersok opgescheept zat.

Ook werd er al vanaf dag 1 gezegd dat we kennis moesten maken met de broertjes Roth. Na ongeveer een week kregen zij de opdracht van Hani om ons voor te stellen aan de jongeren van McBride, met als resultaat een gezellig avondje rond het vuur en stenen ketsen op de rivier met ALLE jongeren van McBride. Als je denkt dat het wel erg druk moet zijn geweest rond dat vuur, dan heb je het mis. We waren met z'n achten, wat betekent dat er wel 6 mensen van onze leeftijd in McBride wonen. Desalniettemin was het erg gezellig en hebben we vaker gezellig een vuurtje gestookt, worstjes gebraden, gezwommen in het meer en een mooie wandeling gemaakt. Niet altijd was iedereen er bij, maar het maakte ons verblijf op de schapenboerderij toch net wat leuker en spannender dan alleen het voeren van de lammetjes.

Ik kan nog uren blijven typen over wat ik allemaal per dag heb gedaan, maar ik denk dat jullie nu een aardig beeld hebben van mijn tijd op de schapenboerderij. Wat nog erg leuk kwas dat de jongste dochter van Hani en Tessa, Isa en haar 2,5 jaar en 3 maanden jonge kinderen een weekje kwamen logeren. Franky, het meisje van 2,5 is een erg stoer meisje. Er moest erg veel gebeuren om haar aan het huilen te krijgen. Aan de andere kant moest je ook erg je best doen om een lach te krijgen. Desalniettemin vond ik het prima om op haar te passen, terwijl zij honderd keer de trap op en af klom. of 100 keer het lichtknopje indrukte om er achter te komen dat het licht daarmee aanging.

Ondertuussen ben ik al 5 maanden op reis en heb ik al heel veel gezien,, veel mensen ontmoet en al heel vaak mezelf tegengekomen. Daarnaast ben ik ook veel honden tegen gekomen. 'Leuk' hoor ik jullie denken, maar voordat ik wegging, wat ik totaal geen fan van honden. Over het algemeen duurde het even voordat ik aan een hond gewend was en niet meer bang. Maar doordat ik afgelopen maanden zoveel honden heb leren kennen, die zeker niet altijd even rustig of schatiig waren, ben ik nu niet meer zo bang en was ik stiekem best fan van Gushty, niet bepaald de kleinste hond. Als jullie willen weten welke dieren er nog meer op de boerderij rondhingen, kijk dan naar de foto's. En geloof me, het zijn niet altijd dieren die je op een boerderij verwacht......

Ik heb nog even tijd, dus ik ga nog maar even door met wat ik afgelopen week heb gedaan. Op zaterdag 25 mei heb ik afscheid genomen van Hani, Anna en alle dieren en ben ik met Tessa meegereden naar Valemount, waar haar andere dochter Jasmine woont, samen met haar vriend Brandon en hun dochterjes Elli(4,5) en Autm (3,5). Ik kon daar tot maandag logeren om vervolgens met Brandon mee te rijden naar Abbotsford, wat vlak voor Vancouver is. Super fijn, want zo hoefde ik niet weer een nachtbus te nemen en bespaarde ik toch weer wat centjes.

Die zaterdagavond was er een buurt dansfeestje voor de kinderen en hun ouders en ben ik ook meegegaan. Erg grappig om alle papa's en mama's te zien dansen met hun kinders, maar ik vroeg me af of de DJ door had dat de gemiddelde leeftijd van de kinderen ongeveer 4 jaar was.

Op zondag had iedereen wat te doen en heb ik een wandeling gemaakt in het moeras/veengebied om de hoek. Het was mooi weer dus ik heb er weer van genoten.

Maandagochtend om half 5 zat iedereen in de auto en reden we eerst naar Kanloops, waar Jasmine en de kinderen die dag zouden blijven. Brandon moest in Abbotsford een trailer ophalen en kon mij daar dus mooi op de buszetten. Ik kon gelukkig een bus eerder halen dan ik in gedachte had, met het resultaat dat ik 5 uur eerder in Victoria aankwam dan gepland. Zo had ik nog mooi tijd om wat rond te lopen in het centrum. Helaas was ik de zon in McBride vergeten, als regende het ook daar mijn laatste dag. Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht. De reden dat het daar zo mooi en groen is, is immers dat het zo veel regent. De gemeente doet er dan ook alles aan om daar gebruik van te maken, waardoor overal in de stad bloemen vrolijk staan te boeien.

's Avonds speelde er een Jazz-bandje in het hostel. Gnoeg reden voor mijn kamergenootje en mij om na het eten lekker te blijven hangen. Ook was ik behoorlijk moe van het vroege opstaan en het reizen en heb ik dus niet al te laat mijn bedje opgezocht. De volgende dag weer rondgehangen in het centrum en weer heel wat kiekjes geschoten en winkeljtes bezocht.

DIe avond schoof ik toevallig aan bij een frans meisje, dat de volgende dag ook de bus naar Tofino zou nemen. Het was dit keer een busrit van 'maar' 6 uur. Toch was het voor mijn gevoel de vermoeienste tot nu toe. Ik bleef maar wegdommelen en weer wakkerschrikken van de buschauffeur die weer een fabeltje over de Doubtosaurus kwijt moest. Jaja, ook op Vancouver Island hebben ze monsters in het meer. Daarnaast ook beren op de weg en heel. heel veel bomen in het bos. En niet zomaar bomen. Hele, hele oude bomen. Tijdens de kayaktour die ik gedaan heb, zijn we ook een stuk het regenwoud in gelopen. Super gaaf al die reuzachtige bomen en de cultuur van de natives die daar hun hele leven omheen hebben gebouwd. Tijdens de kayaktour hebben we ook wat kunnen genieten van de wildlive: zeehondjes doken regelmatig op en er waren super veel zeesterren langs de kant.

Samen met Emilie, het franse meisje dat ik in Victoria tegen was gekomen heb ik nog een poging gedaan om van strand naar strand te hoppen. Helaas werd dat onmogelijk gemaakt door vakantieparken, waardoor we weer terug naar de doorgaande weg moesten. Zij probeerde aan iedere voorbijganger te vragen of zij wisten of we verder konden lopen. De grap was dat er alleen maar touristen waren die even veel wisten als wij.

In het hostel had ik een oproep gezien van iemand die vrijdag van Tofino naar de ferry naar Vancouver zou rijden en vroeg of er iemand mee wilde rijden. Beter kon niet voor mij en dus stapte ik vrijdagochtend om 7 uur met nog twee andere meisjes en een man in de auto van Claire. Om eerlijk te zijn was dag vancochtend, wat betekent dat ik bijna klaar ben! Het enige wat ik graag nog kwijt wil is dat ik weer een super mooie wandeling door het Stanley park heb gemaakt, waar ik weer erg veel foto's heb gemaakt van veel verzichten, bomen en dieren.

Zojuist heb ik mijn laatste beetje spagetti en kaas gegeten en ga zo ook maar eens langzaam aan slapen. Vanacht om 4 uur gaat mijn wekker om weer naar een nieuw hoofdstuk te vliegen: Californie!