California!

Het is alweer lang, lang geleden sinds mijn laatste update. Inmiddels ben ik al vijf weken in Californie en dat betekent dat de helft van mijn tijd hier er al opzit en het einde van mijn avontuur steeds dichterbij komt. De reden dat er nu pas een update komt, is dat het de afgelopen weken erg druk was, met allemaal leuke en nieuwe avonturen. Bereid je dus maar voor op een lang verhaal.

Na vijf maanden alleen op reis te zijn geweest waarbij ik heel veel nieuwe mensen heb leren kennen en heel veel mooie dingen heb gezien, ging er nu een nieuw hoofdstuk van start. In Californie ben ik vrijwilligerswerk aan het doen met als doel natuurbehoud. De American Conservation Experience (ACE) is een organisatie die de mogelijkheid biedt voor mensen over heel de wereld om een steentje bij te dragen aan het natuurbehoud van de natuurparken in zowel Californie als Arizona. Daarnaast bieden ze jongeren van Amerika de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen als voorbereiding op een baan (Americorps). In de hoop dat het in Californie iets minder warm zou zijn dan meer landinwaards, was mijn keuze op Californie gevallen.

Na een voorspoedige vlucht en een luxe pickup van het vliegveld van San Francisco, kwam ik samen met nog drie anderen aan in een overvol huis. We waren er voor gewaarschuwd, maar ook ik zonder jatlag was behoorlijk overdonderd door de enorme chaos die we aantroffen. De volgende dag was gereserveerd voor een soort training en informatiemiddag. Hierbij kregen we te horen wat er nu eigenlijk ging gebeuren en werden we bang gemaakt met alle gevaren die we liepen. Van Wildlife , hygiene tot veilige omgang van de werkmaterialen: alles werd erg plastisch uitgelegd met waargebeurde gebeurtenissen. Al met al een zeer leerzame en vermoeiende dag. Hierna zijn we dan ook maar een kijkje gaan nemen op het strand van Santa Cruz. De studenten/toeristen stad waar het ACE-huis gebaseerd is en waar we in onze vrije tijd kunnen verblijven.
De projecten verschillen erg in lengte, locatie en werk. Ook de faciliteiten lopen erg uit een. Is er op het ene project een zwembad, moet je op het volgende project een kuil graven om je behoefte te doen. De meningen over het kampeerconfort lopen ook erg uit een. Ik vind het in elk geval best prettig dat ieder zijn eigen tentje heeft. Af en toe je eigen plekje hebben is toch best fijn.
In elk geval werd al snel duidelijk dat wij als nieuwelingen de eerste week nog geen projec hadden. Stiekem vond ik dat best jammer, want ik kon niet wachten om op avontuur uit te gaan. Dus besloten we maar om ons eigen avontuur te maken. Na een orientatiedag over wat we allemaal konden doen en waar we alles konden vinden in Santa Cruz, zijn we met de vier nieuwelingen, Jenny (EN), Andrea (DU) en Jeroen (NL) met de bus naar de Elkhorn Sloough (een estuarium) gegaan waar we een middag heerlijk gekayakt hebben. Bijzonder hierbij was dat er behoorlijk wat wildlife te vinden was. We waren de haven nog niet uit of we zagen al zeehondjes rondzwemmen, hoorden we de zeeleeuwen brullen en verderop dobberden de zeeotters met hun jonkies op de buik. Ondanks het lange wachten op de bus terug, was het een geslaagde dag met als resultaat een knal verbrand gezicht. Welkom in Californie!

De volgende dag beslotenen Andrea en ik om nog een nieuw avontuur aan te gaan. We hadden beiden nog nooit gesurft, maar wilden graag de uitdaging aangaan. Lichtelijk zenuwachtig doken we de golven in. Ik begon goed, maar halverwegen sloeg de vermoeidheid toe en wilde het maar niet lukken de golven te pakken. Bij de aankondiging van het einde van de les was ik dan ook best teleurgesteld in mezelf en uitte dit naar de instructeur die me aanmoedigde het nog een keer te proberen. En jawel, de laatste twee golven surfte ik de sterren van de zee. Ik blij, de instruteurs blij. Kortom, weer een geslaagde dag!

Op het laatste moment kregen we toch nog een lokaal project toegewezen en konden we op donderdag en vrijdag distels wieden in Pogonip, een provinciaal park, net buiten Santa Cruz. De projetleider was erg blij met ons werk en uitte dit dan ook menig maal behoorlijk nadrukkelijk, waardoor het eigenlijk ongeloofwaardig werd. Desalniettemin waren we allemaal erg blij met de koffie en luxe lunches die hij ons aanbood.

Gedurende de week waren we maar met weinig mensen in het huis, maar tegen het einde liep het weer behoorlijk vol. Gezellig om weer nieuwe mensen te leren kennen, al is het soms best lastig te integreren in een groep die net terug is van een project. Tijdens het weekend draaide het eigenlijk voornamelijk om eten. Kip-curry op het Japanse festival, een burito omdat het zo populair is in Californie en een etentje bij Surfriders, het eetcafeetje waar vaak na aankomst van een project gegeten wordt. Aangezien alcohol ten strengste verboden is in het ACE-huis, wilden we graag nog een biertje drinken in de kroeg. Maar ook dat is nog een uitdaging, aangezien niet iedereen 21 is en ook in elke kroeg streng gecontroleerd wordt. Uiteindelijk zijn we in een poolcafee belandt.
Maandag ging het dan toch echt gebeuren. Het eerste echte project ging naar Pinnacles Nationaal Park. Ongeveer 2 uur ten zuiden van Santa Cuz. Voorheen waren de Pinnacles formaties een nationaal monument, maar sinds kort is het omgedoopt tot een park. Onze taak was om de invensieve distels zo ver mogelijk terug te dringen, door ze met wortel en al te verwijderen.

Elke dag wekte Brian, onze supervisor, ons om 5 uur, zodat we om 6 uur de dag konden beginnen met een ´Stretch and safety tip circle´. Ook de vraag van de dag was onderdeel van de ochtend. Een voorbeeld van een mogelijke vraag is: Wat zou je doen als je nog 24 uur te leven hebt? Kortom, soms zeer diepgaand en vragen waar je eigenlijk niet over na wilt denken in de vroege ochtend.
Vervolgens reden we of liepen we naar de werkplek voor die dag, hees iedereen zich in zijn PPE (Helm, bril, longsleef, werkhandschoenen en slangkappen) en kon het zweten beginnen. De reden dat we zo vroeg begonnen was het omzeilen van het heetste deel van de dag. Mij hoorde je dan ook niet meer klagen over het vroege opstaan, na de eerste werkdag. Tot 9 uur was het prima te doen, maar daarna steeg te temperatuur al gauw boven de 90F (ongeveer 32 graden Celcius) en gutste het zweet letterlijk van mijn gezicht. De eerste twee dagen waren het zwaarst. Al kon ik het toen nog niet geloven, langzaam begon ik er aan te wennen en met voldoende schaduwmomentjes kwam ook ik de dag door. Daarbij moest menig distel het bezuren en steeg de klikker al gauw boven de 200, 800 of zelfs 1000 uit nog voor de lunch om 10 uur. Om half 2 waren we klaar en terug op de camping en was het tijd voor een verfrissende duik in het zwembad of hike op de ´koelere´ dagen een.
Onze hoop was gevestigd op het spotten van een Californische Condor (de grootste vliegende vogel, met een spanwijdte van gemiddeld 270 cm) Helaas is dat niet gelukt, maar werden we elke avond verblijd met een bezoek van een aantal nieuwsgierige wasbeertjes die het vooral erg leuk vonden om op random tenten in te rennen. Het was dus zaak al, maar dan ook al het eten en geurende producten (dus ook tandpasta en shampoo) in de beerboxen te laten. Verder sukkelde de kalkoenen rond, graasden de hertjes rond de camping en voelde de eekhorntjes, konijntjes en salamandertjes zich ook erg thuis. Eén keer had ik het geluk oog in oog te staan met een zeldzaam dier die zelfs veel mensen die dagelijks in het park werken, nog nooit hebben gezien. Ik was erg geconcentreed bezig de oevers van een droogstaande sloot af te scannen voor distels, toen er ineens op nog geen 10 m afstand een grijs dier met zwart en wit gezicht me aan stond te staren. Mijn eerste gedachte was: Heey, een wasbeertje. Waar is mijn camera, waar is iedereen? Maar geen camera en niemand in de buurt. Het dier besloot de benen te nemen en verdween in het lange gras. Daarbij zag ik zijn staart en begon ik aan mijn wasbeerconclusie te twijfelen. Het was maar een kort, plat staartje en ook de lichaamsbouw was anders dan die van een wasbeer. Uiteindelijk bleek dat het een das moet zijn geweest. Nog geen vijf minuten later vond ik een compleet schedel van een hert. Overal kwamen we botten en resten van dieren tegen. Het bewijs dat de Cayoties die we in de nacht hoorden janken, actief op jacht waren.

De korte avonden werden gevuld met kaartspelletjes en armdruk competities. Tot ieders en misschien wel mijn eigen grootste verbazing won ik van alle andere meiden. Ik keek naar mijn eigen armen en vroeg me ineens af wanneer die zo gegroeid zijn. Gullie zijt gewaarschuwd ;)
Nog iets anders waar ik elke nacht weer van onder de indruk was, was de sterrenhemel die ik elke keer als ik in de nacht moest plassen mocht bewonderen. Afgelopen jaar heb ik al vaak naar een heldere sterrenhemel mogen kijken, maar hier was totaal geen lichtvervuiling, waardoor zelfs de melkweg duidelijk te zien was. Het plan was om tjidens de laatste nacht iedereen te wekken, zodat iedereen kon genieten van deze ervaring. Helaas waren we even vergeten dat het die nacht vollemaan was, waardoor ik beloot iedereen lekker te laten slapen en het feest niet doorging.

Twee weken ben ik in Pinnacles aan het werk geweest. In het tussengelegen weekend hebben Andrea, Jenny en ik de stoute schoenen aangetrokken en zijn we naar San Francisco gereden. Onze eerste bestemming was natuurlijk de Golden Gate bridge, die jammer, maar helaas half verdween in de fog. Het schijnt dat je wel erg veel geluk moet hebben om in de zomer de gehele brug te kunnen zien . De rest van de dag zijn we verschillende festivals afgestruind en hebben we een bezoekje gebracht aan de toeristen trekpleister: Pier 39.
De tien persoonskamer in het hostel dat ik had geboekt, bleek een driepersoonskamer in een hotel te zijn. Ons hoorde je niet klagen. Het was een lange dag met veel lopen, dus na een lekkere maaltijd in een gezellig eetcafeetje, zijn we onze bedjes ingedoken. De volgende morgen bleek dat er de marathon in San Francisco was. Na lang lopen kwamen we in het Golden Gate park en was de marathon helaas al voorbij gerent. Teleurgesteld hebben we de bus terug genomen om voor het sluiten van de garage de auto op te pikken.

Na de twee weken Pinnacles hadden we vier dagen vrij tot het volgende project het Heartwood Institute, waarvan niemand enig idee had wat hiervan de bedoeling was. De vrije dagen hebben we besteed met het jaarlijks terugkerend evenement: Woodies on the Wharf. Hierbij komen ongeveer 200 auto, elke met ergens een houten contructieonderdeel naar de pier van Santa Cruz. Met de beachboys op de achtergrond en een strak blauwe lucht was het een perfecte dag. Zondag was mijn luie dag. Het enige wat ik ondernomen heb was een wandeling naar de vuurtoren, om maar niet heel de dag binnen te hoeven zitten.
Ook was het de laatste avond dat we met iedereen van het Pinnacles project bij elkaar waren en dus zijn we uit eten gegaan en wilde we de supermaan op het strand gaan bekijken. Helaas was het mistig en was er geen maan te bekennen. Maar met een biertje en een spelletje was iedereen ook tevreden. Behalve de politie die ons op een gegeven moment van het strand af schopte. Dat was nog best spannend, aangezien hij ons eigenlijk allemaal op de bon wilde slingeren voor het op het strand zijn na tienen. Gelukkig kwamen we er met een waarschuwing vanaf.
Maandag was het tijd voor onze tweede surfles, die naar mijn mening helaas minder geslaagd was dan de eerste. De instructeurs gaven nauwelijks instructie en de golven waren kort en laag. Die avond was het tijd voor zowel mijn eerste superman- als eerste 3D film ooit. De film was goed, al vond ik als nuchtere hollander dat het af en toe wat over de top was. En helaas waren mijn ogen al uitgeteld na de comercials en was er geen 3D effect meer te zien.
De laatste vrije dag regende het in Santa Cruz en besloot ik een bezoekje te brengen aan de plaatselijke bibliotheek. De Monterey baai is erg rijk in nutrienten, waardoor veel dieren zich hier thuisvoelen. Erg interessant om hierover te lezen en mijn geheugen over het aquatische ecosysteem op te frissen.

Woensdagochtend om 5 uur stonden we klaar voor het volgende project. Nog steeds hadden we geen idee wat ons te wachten stond en onze grumpy chauffeur kon of wilde ons ook niets meer vertellen. Acht uur lang met 12 volwassenen in een iets te kleine bus met een chagerijnige chauffeur: dat beloofte een zeer interessante week te worden. Tot ieders grote opluchting bleek de chauffeur niet onze supervisor te zijn en verdween hij zonder iets te zeggen nadat hij ons en onze spullen ergens in de middle of nowhere op een hippiekamp had afgezet. We hebben ons kamp maar opgezet, om tot de conclusie te komen dat onze geliefde chauffeur menig atributen was vergeten in te laden. Uiteindelijk kwam de projectleider ons wat meer informatie geven. De komende 6 dagen konden we van 7 uur´s ochtends tot 6 uur ´s avonds gaan weedwhacken. Hiephiephoi! Dat kon niet waar zijn. Elf uur op een dag met een trillende, brullende machine op je schouders in de brandende hitte. Dat beloofde een zware week te worden. Gelukkig kwam Joey die avond opdagen als onze supervisor en besloot hij dat we elke dag gewoon om half vijf mochten stoppen. Wel apart dat Joey met zijn 23 jaar ongeveer de jongste van het team was, maar dat maakte het eigenlijk alleen maar fijner.
Hoewel de werkdag dus wat korter was dan ons in eerste instantie was verteld, was het nog steeds erg zwaar. Waarschijnlijk was de temperatuur niet hoger dan in Pinnacles, maar het voelde wel zo. Dit betekende nog meer zweet, prikkende ogen van het zout, suizende oren van het lawaai, kramp in de kuiten van de hellingen en de gedachte dat we eigenlijk meer vernielde dan aan natuurbehoud werkte, maakte het er niet gemakkelijker op. Ook het voelde dat we betaalde om voor iemand het maaiwerk te doen, met het excuus dat het minder brandgevoelig was, werkte erg demotiveren. Na een middag klagen, besloot iedereen het maar voor lief te nemen en er maar het beste van te maken. Voor alsnog was het aller, aller beste moment van de dag, het moment dat ik van de duikplak het zwembad in dook. Was ik daarvoor compleet afgebrand, het vrije gevoel zonder de machine en de brandende zon gaf me weer genoeg engergie om elke middag minstens twee uur te spelen in het zwembad. Saltos, duiken, opblaasdierworstelen. Uiteindelijk waren dit de uurtjes van de dag die het project gewldig ipv een hel maakte. Ook het spelen van weerwolven voor het slapen gaan was een lichtpuntje in de dag, als was het uitkijken niet in slaap te vallen tijdens het vallen van de nacht in Wakkerdam, of waar de verteller besloot het spel te laten afspelen. Over het algemeen was dit een Harry Potter scene, aangezien twee meiden, non-stop over Harry Potter praatten.
Tja, en dan lag over het algemeen iedereen netjes voor 9 uur in bed om te dromen over weed whackers. Behalve op de zondag, toen we uitgenodigd werden voor een BBQ met een aantal bewoners van het hippiekamp. Eigenlijk was het officieel een soort instituut voor meditatie en massage, maar in de practijk leek het meer op een hippiekamp. Het was fijn dat er een keer voor ons gekookt werd en vooral de aardappelsalade beviel me erg goed Al kan natuurlijk niemand de aardappelsalade van mijn moeder overtreffen. Na een aantal potjes Ninja met de kinderen, lag iedereen vooealsnog kort na 9 in bed. De volgende dag was er de filmavond om naar uit te kijken. De stemming ging tussen Harry Potter of de 12 Monkeys. Hoewel ik de laatste al eens gezien had, was ik blij dat deze de meeste stemmen kreeg. Ik kan geen Harry Potter of huffelpuf meer horen.
De laatste avond. Nog 1 keer wilden we de kans grijpen om te genieten van het zwembad. Altijd leuk, nachtzwemmen. Een mooie afsluiter van een apart project waarbij het verschil in sfeer tussen het werk en de tijd daarbuiten erg ver uitelkaar lag. Zo ook de sfeer tussen de heen en de terugreis.

De dag na onze terugkomst was het 4 juli en dat betekent een feestdag in de USA. Al had niemand een idee hoe de onafhankelijkheid in Santa Cruz gevierd werd. Uiteindelijk bleek dat iedereen zich op het strand verschaarste en in de avond de politie probeerde te omzeilen met het afsteken van vuurwerk op het strand, waar wij van konden genieten. Om eerlijk te zijn verkies ik toch de feestdagen in NL waar iedereen meer ontspannen feest aan het vieren is ipv alle politie te omzeilen. Om 10 uur was het feest dan ook over, aangezien het strand dan dicht gaat.
De volgende ochtend stonden Andrea, Greg (Americorps) en ik dan ook weer vroeg naast ons bed om richting Big Sur nationaal park te rijden. Hier hebben we na een heerlijke lunch op een rots hoog boven zee, een mooie wandeling gemaakt. Het was warm en soms zwaar, maar het was zeker de moeite waard. En als kers op de taart kwamen er op de top nog een aantal Condors een show weggeven. Aangezien alle campings vol waren, zijn we die avond weer terug naar Santa Cruz gereden, zodat we ook fijn in onze eigen bedjes konden slapen.
Aangezien we de auto voor 2 dagen gehuurd hadden, besloten we er maar gebruik van te maken en zijn we vanmorgen naar Monterey gereden om een bezoek te brengen aan het aquarium. Helaas was ik op de een of andere manier behoorlijk duizelig en de donkere ruimtes met lichtgevende zwevende kwallen hebben dan een apart effect. Desalniettemin was het zeker de moeite waard en had ik eigenlijk wel meer tijd willen hebben. Maar we moesten voor 2 uur de auto weer inleveren, wat overigens nog spannend was aangezien het verkeer voor Santa Cruz vast stond.
In de hoop dat een goede portie voedsel mijn duizeligheid zou verjagen zijn we nu eindelijk wel bij een goede buritotent gaan lunchen. Helaas mocht het niet baten en was een aantal uurtjes plat gaan de enige optie. Hierna de wekelijkse schoonmaak party. Wat een feest elke keer weer om alle rommel op te ruimen met als resultaat een relatief schoon ACE-huis.

En ja, geloof het of niet, ik ben aangekomen bij het heden. Zittend op de bank ik een huis waar ik me weer thuis begin te voelen, realiseer ik mij dat ik over drie weken al naar New York vlieg. Mijn laatste stop van de reis, voordat ik op 31 juli zal landen op Schiphol. Ik heb er heel veel zin in om weer thuis te zijn, iedereen weer te zien en gewoon weer op mijn fiets te springen (want ja, dat mis ik toch wel heel erg). Maar aan de andere kant realiseer ik mij dat ik dit toch ook wel heel erg ga missen. Er zit dus niets ander op dan gewoon nog even heel hard te genieten van deze laatste weken. En dat ga ik dan ook zeker doen!

Check de foto´s op mijn facebookpagina: https://www.facebook.com/susanne.boon.3/media_set?set=a.685510534798883.1073741833.100000198287650&type=1