California deel 2

Het is weer tijd voor een verhaaltje. Een verhaaltje over mijn laatste weekjes met ACE in Californie Op zondag 8 juli besloot ik na een luie, doellose stranddag dat we wel weer eens naar de bios mochten. Het was even uitvogelen naar welke film en waar we dan naar toemoesten, maar uiteindelijk wird het The Heat. Grappig, maar wat mij betreft een film die je net zo goed op je tv-tje thuis kan kijken.
Maandagochtend ging de wekker al om 4 uur en werden Jenny, Andrea, Eike, Jeroen en ik door papa Marcel op de bs gezet. We werden een soort van op vakantie gestuurd naar Lake Tahoe, aangezien er te weinig projecten waren op dat moment. In North Lake Tahoe beheert ACE een voorheen motel en dus een mogelijkheid voor de vrijwilligers voor een gratis verblijf in een super mooie omgeving.
Rond de middag kwamen we aan in Tahoe en besloten we een gokje te wagen in een casino net over de grens van Nevada. California heeft wat dat betreft veel strengere regels en dus letterlijk op de grens lokken de casinos de toeristen over de grens. Helaas had ik weinig geluk met mijn 1 doller en dus was het feest al gauw over. Maar weh ebben ook nog even heerlijk gegeten in het restaurant. Aangezien alles zo groot is in Amerika besloot ik voor een voorgerecht te gaan (nachos) wat natuurlijk nog steeds veel te veel was.
Dinsdag werd er van ons verwacht dat we wat klusjes rond het huis zouden doen. Behoorlijk frustrerend toen ik me beacht dat ik rotwerk heb gedaan om te kunnen financieren ramen te kunnen wassen in een vervallen motel. Maar ch, we mochten niet klagen want ACE kwam ons tegemoed met deze vakantie. Na een hard werken hadden weh et strand wel weer verdiend en heb ik een heerlijke duik genomen in het heldere Lake Tahoe. Menig mensen vinden het veel te koud, maar eigenlijk was het de perfecte temperatuur om lekker af te koelen van de super warme lucht.
Woensdag besloten Andrea en ik om een fiets te huren. Mijn fiets is wel het gene wat ik het meest mis naast natuurlijk mijn familie en vrienden. Veel mensen missen het voedsel van hun eigen land en ik doe dato ok zeker als we weer in een Mc Donalds belanden, maar een fiets is wel de aller beste uitvinding wat mij betreft. Helaas was het behoorlijk veel duurden dan we verwachtte. Wat je in Euopa voor een dag betaald, betaalden we hier voor een uur. Toch besloten weh et maar te doen en zijn we een eindje langs het meer op gefiets, met het plan om een rondje te fietsen. Echter halverwegen waren de hellingen behoorlijk pittig en raakte Andrea lichtelijk de controle over haar ademhaling kwijt. We zijn dus maar weer rustig naar beneden gerold en hebben de fietsen met een leuke korting terug gebracht. Ik had nog bergen energie en omdat iemand me had verteld dat de Trout Creek erg mooi was, besloot ik daar naartoe te lopen. Het was lastig te bereiken, maar eenmaal daar was het heerlijk om door de beek te banjeren en weer even alleen te zijn, mijn eigen tempo t lopen en links of rechts te gaan wanneer ik er zin in had. Na een aantal km door en langs de beek was het weer zoeken voor een weg terug, maar ook dat was zeker de moeite waard.
Donderdag was alweer ingepland om terug te reizen naar Santa Cruz. Ik was graag langer gebleven, maar ik scheen de einige te zijn die zich in Tahoe vermaakte en dus besloot ik ook maar terug te gaan. Gelukkig was de einige reismogelijkheid in de middag en had ik dus nog een ochtend om iets te ondernemen. De rest lag nog te snurken toen ik de trolley bus naar South Lake Tahoe heb genomen. Een mooi ritje met prachitge uitzichten over het meer. Op de eindbestemmig had ik maar een uur om rond te hangen, waar ik wel even van baalde. Het was super lekker weer, gezellig druk en overal terrasjes en leuke winkeltjes.
Terug in het motel had ik met mijn jaarclub afgesporken te Skypen. Ik had er een hard hoofd in dat het zou lukken om vanuit drie verschillende landen, met vijf verschillende accounts te skypen, maar het is gelukt en het was super leuk om weer even bij te kletsen.
Na een snelle schoonmaakactie werden we weer op het busstation afgezet en begon de lange reis terug naar Santa Cruz. Laat in de avond kwamen we hier aan en ben ik meteen mijn bed in gedoken.
Voor de volgende ochtend had ik bedacht om naar de campus te fietsen en kreeg ik Greg (Americorps) enthausiast om mee te gaan. Nog voor achten zaten we op de fiets en was het mijn beurt om buiten adem de helling op te komen. Het duurde even voordat ik mijn eigen tempo te pakken had en niet te proberen de super snelle Greg bij te houden. Hij heeft aan de universiteit van Santa Cruz gestudeerd, dus kon hij me mooi een rondleiding geven. Trapje op, trapje af, alle gebouwen en hoekjes werden aangewezen.
Hierna had ik wel even rust nodig en heb ik lekker zitten lezen , schrijven en kletsen in de tuin. Ik realiseerde me dat ik het super naar mijn zin had hier, maar dat ik alles wat ik wilde doen in Santa Cruz wel had gedaan. En met het vooruitzicht van het laatste project waar ik nog geen motiverend verhaal over had gehoord, zou het perfect zijn geweest als ik dat weekend naar huis zou vliegen. Het was simpel geyet mooi geweest met het in en uit pakken en het vrienden maken om vervolgens weer afscheid te nemen.Maar het zou niets voor mij zijn geweest om het niet nog gewoon even af te maken.
Zaterdagochtend 13 jui: mijn verjaardag en dus besloot ik om op pad te gaan om alles in huis te halen voor het maken van cupcakjes. Zou toch niet moeilijk moeten zijn hier in Amerika. Maar ik denk dat de hipe voorbij is wamt ik kon nergens de vormpjes vinden. Ook had ik nog nooit zo’n koude verjaardagsochtend gehad. Zelfs met een legging en longsleave liep ik nog te rillen. Kortom, ik was niet geheel in een verjaardagsmood. Toen die middag de zon doorkwam zijn we nog wel naar het strand gegaan en heb ik een verjaardagsduik gemaakt, wat mijn dag wel weer goed maakte. Ook hebben we gezellig gegeten in een leuk cafeetje en heb ik mezelf op een gigantische steak gestrakteerd.
Zondag was wederom een stranddag, zodat we we maandag weeer uitgerust en wel om 7uur klaar stonden om naar Lake Berryessa te gaan. Voor de meeste internationale het laatste project en dat was te merken in de atmosfeer. Iedereen had het steeds over wat ze het eerste zouden doen als ze thuis zouden zijn. Desalniettemin was de PMA (Positive Mental Attitude) waar we elke dag aan herinnerd werden in de Safety Circle nog steeds hoog. Na een halve dag rijden en een middag info over het werk en de gevaren, konden we weer fijn een duik nemen. Ditmaal in het warme water van Lake Berryessa. Hoewel het naar mijn mening te warm was, was het toch fijn om na een lange dag werken in de brandende zon toch fijn om een duik te nehmen.
Het werk wat we moesten doen was het verwijderen van Temrisk. Dit is een stuik die aangepland is in het verleden om erosie van de rievierbanken tegen te gaan, maar uiteindelijk al het water uit de omgeving onttrekt, de oorspronkelijke vergetatie hiermee verdrukt en de erosie juist versterkt. Het probleem is dat het erg lastig te bestrijden is doordat het super snel groeit. Aan de de Americorps dus de taak met de kettingzaag de struik te lijf te gaan en aan de vrijwilligers de eer de takken weg te slepen en het wortelsysteem zoveel mogelijk te verwijderen. Vervolgens was het de beurt aan de sprayer om een herbicide op de overblijfselen te spuiten. Het was dus even zoeken naar de beste manier, aangezien meerdere mensen na elkaar op de zelfde plek moesten zijn, maar we hadden al snel een goed tempo te pakken. De drie dagen van de eerste hitch vlogen voor mijn gevoel dan ook voorbij. De avonden zagen er eigenlijk hetzelfde uit als op alle andere projecten: Zwemmen, eten, weerwolven en naar bed.
Vrijdag, zaterdag en zondag waren we vrij, maar gingen we niet terug naar Santa Cruz. Een aantal besloten de camping te ontvluchten, maar de meesten vonden het wel prima om lekker te chillen en zwemmen op de camping. Ik kreeg ook beste en vakantie gevoel. Slapen tot je je tent uit wordt gebrand door de zon (half 9 in de ochtend was het al niet meer te houden), zwemmen, lezen, schrijven, tekenen en een simpel kaartspeletje. Maar kon je ook niet doen. Daar was het veel te werm voor. Zelfs zittend in de schaduw liep het zweet nog langs mijn benen.
Na drie dagen was ik dan ook echt helemaal klaar mee met niks doen en dus begon ik maandag vol energie en goede moed aan de laatste hitch van weer drie dagen. Die ochtend was mijn Safety tip: Whatch your footing! We werkten in een droogstaande rivierbeddinge en dus lagen er overal stenen en was het constand rivierbank op vivierbank af. Jullie raden het al. Ik wilde van de bank in de rivierbedding gaan, toen de kiezels onder mijn rechter voet wegrolde, mijn voet omklapte en ik vervolgens op mijn eigen voet land. AUW! Gelukkig kwam ik zelf al snel tot de conclusie dat het niet gebroken was, maar helaas was er geen ijs of koud water in de buurt en dus begon het natuurlijk al snel op te zwellen. Ik hoopte dat ik na even rusten wel weer aan de gang kon, maar de supervisors dachten hier toch even anders over, wat waarschijnlijk ook wel zo verstandig was. Ik kon nauwelijks lopen en dus moest ik terug naar het kamp. Eerst door twee sterkte jongens de helling op getild en toen in het golfkarrejte van de project partner de elle lange hobbelweg af. Helaas moesten we de lange weg nemen, want in de route die we normaal elke ochtend hikte zat een mega hoge en stijle helling. En dus zat ik weer, gevangen op de camping, maar nu was mijn bereik de picknicktafel. Gelukkig kon ik die avond wel weer wat rond strompelen, maar het was verre van ideaal. Met een pijnstiller maar vvroeg naar bed gegaan, in de hoop dat ik de volgende dag in iedergeval mee mocht en kon naar de werkplek. In de ochtend ging het eigenlijk best prima, maar natuurlijk deed het na de hike naar de werkplek weer pijn en na een half uurtje wankelen op de kiezels zag ik zelf ook wel in de het niet zo’n slim plan was om door te werken. Gelukkig moest er boodschappen gedaan worden, omdat het ijs in de koelers steeds snel gesmolte was en al het voedsel dus bedorven was. Met een supervisor ben ik dus op pad gegaan om boodschappen te doen. Na een half uur rijden, kwamen we tot de conclusie dat we de verkeerde kant op waren gestuurd. Uiteindelijk vonden we een supermarkt in een of ander religious dorp waar geen vlees werd verkocht en alleen klassieke muziek wird gedraaid. Op z’n minst voelde ik me wel weer nuttig en het hielp enorm dat de project partner krukken had gebracht, waardoor ik me kon verplaatsen zonder mijn enkel te belasten.
Donderdag voelde ik dus geen pijn meer en met het diee dat het de laatste werkdag was heb ik weer gewoon proberen te lopen, welliswaar met een ingebonden enkel. Uiteindelijk begon ik op allerlei andere plekken pijn te krijgen door het proberen mijn rechter enlel te ontlasten. Het ging eigenlijk best prima en tegen het einde van de werkdag deed het niet eens heel erg pijn. Een groot minpunt: De projectparter was erg teleeurgesteld in hoe ver we waren gekomen, de kwaliteit van het werk en verwachtte dat we de volgende dag ook nog zouden werken. Uiteindelijk wird een compromie gesloten en moesten we van 6 tot 10 werken. Met het gegeven dat hetl al anderhalf uur duurde voor we naar de locatie gereden en gehiked waren en de safety circle hadden gedaan, was het niet te slecht.
Vrijdag na dus nog een paar uurtjes knallen was iedereen blij dat het werk er op zat en konden we terug naar Santa Cruz. Na een project moesten we daar altijd natuurlijk alle kampspullen opruimen en de auto’s wassen, maar tegen het avond eten waren we dan toch echt klaar!
Na een overheerlijke en welverdiende douche zijn we met z’n allen nog een laatste keer bij Surfriders gaan eten en gaan dansen op de 80s party. Natuurlijk voelde ik dat vanmorgen wel in m’n enkel, maar dat kon me even niet schelen, het was een mooi afsluit feestje. Vanmorgen was het dan ook tijd voor de –echt- afsluiter de graduation part waarbij iedereen die dit weekend weggaat een certificaat ontving en er voor een lekker ontbijt wird gezorgd.
Hierna besloot ik dat het tijd was voor een echte enkelband en heb ik me even kunnen vermaken in het centrum waar het gezellig druk was door de uitverkoop. Een boek gescoord voor het wachten op alle vliegvelden waar ik komende dagen ben en toen weer snel terug naar het huis want er zouden weer mensen vertrekken.
Nog 1 dagje en dan begint mijn reis naar huis. Tijdens het laatste reisverslag zal ik vertellen wat ik in New York en Reykjavik heb beleeft. Woensdagavond kan ik dan eindelijk mama, Lanne en Mariska weer een knuffel geven. Ik kan niet wachten tot ik iedereen weer zie!

De fotos komen als ik weer thuis ben. Nog even wachten dus...