From Dingle to Dublin

Zo eventjes een uurtje laptoppen en niet priegelen op mijn smarphone. Het lijkt alweer een eeuw geleden dat ik familie Mirner heb verlaten. De laatste week was nog erg leuk, maar ik keek er ook erg naar uit meer van Ierland te zien. Vrijdagochtend 8 maart heeft Amy me weer afgezet op het station en begon een lange reis naar Dingle. Daar aangekomen scheen tot mijn grote verbazing de zon, ondanks dat iedereen me had gewaarschuwd dat Dingle altijd het slechte weer had. Het is echt een ministadje met veel tourisme dus was een hostel snel gevonden, met meer dan genoeg plek. Die middag had ik ook al snel het hele stadje verkend en heb ik van het uitzicht over de Dinhlebaai genoten. Men zegt dat je in Dingle moet zijn voor de livemuziek in de pub, dus ik wilde hoe dan ook de deur uit. Alleen was er niemend die mee wilde. Dus ik al mijn moed bijelkaar geraapt en ben de straat op gegaan. Ik trof weinig leven aan. Na een rondje langs de kroegen waar het ook behoorlijk stil leek zonk mijn moed alweer in de schoenen. Toch nog even een zijstraatje ingelopen en jawel, daar vond ik een klein traditioneel iers pubje (met een bar en een 'hardware' winkel) waar behoorlijk wat geluid uit kwam. Dus weer alle moed uit mijn schoenen gevist en naar binnen gestapt. Tot mijn grote vreugde maakte de barman een shamrock in mijn Guinness dus mijn dag kon niet meer stuk. ik ben maar gewoon bij een stel gaan zitten en jawel, het waren weer Duitsers. Ze zijn ook overal. Maar al snel raakten we aan de praat met nog een iersstel en kregen we alle ins&outs van Ierland te horen. Nadat het Duitse stel terug was naar hun veelste dure hotel, bood het Ierse stel me een slaapplaats aan. Susan&Jim wonen in Limerick en daar zou ik een paar dagen later langskomen. Ze zouden me zelfs een lift kunnen geven op hun weg terug naar huis. Dus nadat we elkaars nummers hadden uitgewisseld was het wel weer tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag adviseerde de host me om een fiets te huren om meer van de omgeving van Dingle te zien. Deze verhuurder was gelukkig een stuk vlotter dus al snel reed ik richting SleaHead. Het was mooi weer en er waren weinig hellingen. Aangekomen bij SleaHead trof ik een strand met menig fotograaf die foto's aan het maken waren van de enorme golven die langzaam omrolde voor de kust. Het had een beetje hetzelfde effect als vuur waar je uren naar de vlammen kan blijven staren. Zo heb ik ook een tijdje naar de golven gestaard, maar helaas kwam hier weinig warmte vanaf en moest ik ook weer verder. Of eigenlijk terug. Inmiddels kwamen er donkere wolken opzetten en had ik niet zo'n zin in de helling waar de verhuurder me voor gewaarschuwd had als ik het rondje af zou maken. Dus in de stromende regen ben ik terug gefietst en had ik nog genoeg tijd om de bus te halen. Ik begin te leren van mijn fouten :D
Dus bus was snel in Tralee waar het gezellig druk was met zaterdagwinkelers. Helaas was dat de volgende dag wel anders. Het regende en dus leek het me wel de perfecte dag om naar de grotten te gaan. De reden dat ik naar Trallee was gekomen. Maar helaas. Het was zondag dus geen bussen en geen mogelijkheid om een fiets te huren. Dan maar liften dacht ik. Maar toen ik er achter kwam dat ik helemaal de verkeerde kant op liep besloot ik dat het gewoon niet mijn dag was en maar beter niet te veel kon ondernemen. Immers hadden Susan&Jim me laten weten me rond 5 uur op te komen pikken en was er al behoorlijk wat zijn overheen gegaan voor ik tot de conclusie kwam dat het lastig werd om bij de grotten te komen. Dus ben ik maar richting het strand gelopen. Op de terugweg kreeg ik gezelschap van een man waar ik eigenlijk helemaal niet op zat te wachten, maar hij kon weer zijn verhaal kwijt. Terug in het hostel wachten op een telefoontje van Susan&Jim. Maar het duurde maar en duurde maar en toen ik probeerde te bellen geen gehoor. Veel later kreeg ik een voicemail bericht dat ze hun telefoon verloren hadden en ze vanuit een telefooncel belde. Helaas kon ik geen nummer zien waarmee ze hadden gebeld dus heb ik een sprintje genomen naar het desbetreffende telefooncel. Onderweg kreeg ik nog een heel verhaal over god en de kerk van twee jongens waar ik de weg aan had gevraagd. Ook hier zat ik niet echt op te wachten want ik wilde mijn lift halen. Maar helaas was er niemand meer bij de telefooncel en kreeg ik weer een voicemailbericht dat ze verder gingen. Grrr, de technologie van tegenwoordig! Dus er zat niets anders op dan terug te gaan naar het hostel en nog een nachtje te blijven. En weer kreeg ik een heel geschiedenis verhaal te horen waar ik weinig van snapte met veel feiten waar ik nu al niets meer van weet. Het leek wel de dag van de 'vertel al je aan Susanne. Zij luisterd wel (maar snapt er niets van)' Maargoed, later die avond was ik overgelopen naar de andere partij en zat ik tegen een koreaans meisje aan te praten die er volgens mij niets van snapte en me ook niet kon vertellen hoe het nou zat tussen noord en zuid Korea.
De volgende ochtend wilde ik om 6 uur de bus naar de Cliffs of Moher hebben. Gelukkig was ik niet de enige die zo gek was om er vroeg voor op te staan. Het was dan ook nog zo'n 5 uur met de bus. Maar het was het waard! Super indrukwekkend! De sneeuw en de wind deden daar nog een schepje bovenop. Gelukkig scheen ook af en toe de zon, waardoor het er allemaal erg mooi uit zag. Toen heb ik min of meer expres de bus gemist naar Doolon. Ik had geen zin om te haasten en vond dat ik wel weer toe was aan een nieuwe uitdaging. Of met al mijn begage te lopen (daar zal ik toch een beetje voor moeten trainen als ik straks in Califonia ver moet lopen) of te liften. Het werd het laatste aangezien auto nummer twee al stopte. Zij hebben me keurig in het minicentrum van Doolin afgezet en was het nog even lopen naar het hostel. Die middag nog wat rondgelopen, maar voelde wel dat ik die ochtend vroeg was opgestaan. Maar toen een groepje Hongaren vroeg wie er mee ging naar de pub, besloot ik er maar op in te gaan. Het was een maf groepje. Drie docenten en twee studentes die een weekje door Ierland trokken. De heren gooiden hun voetjes van de grond en probeerde de hele pub aan het dansen te krijgen. Dat is niet helemaal gelukt, maar ze hebben in ieder geval wel de hele pub aan het lachen gekregen. Het is jammer dat ik mijn fototoestel niet mee had anders hadden jullie ook kunnen lachen. Nog een ander erg aparte ervaring was dat als de band stopte met spelen, begon er wel iemand met zingen waarbij de hele pub stil viel.
De volgende ochtend weer optijd op omdat ik nu toch echt de bus niet wilde missen die me richting de Ailleen grotten zou brengen. Maar ik kon niemand vinden om bij uit te checken en ik wilde toch echt mijn 5 euro borg terug. Uiteindelijk toch gelukt net voordat de bus zou gaan. Maar zij vertelde me dat de bus altijd stipt op tijd was. Bij de bushalte zag ik dat de bus hier 5 minuten eerder zou moeten zijn dan wat ik dacht. Oei, dacht ik. Dus terwijl de minuten voorbij tikte was ik mijn plan alweer aan het bijstellen. Dan maar naar de grotten die een paar km buiten Doolin waren. Maar 20 minuten later kwam er toch nog een bus de hoek om gedraaid. Precies op tijd voor Ierse begrippen! Dus buschauffeur was erg gezellig dus alles was alweer snel vergeven en vergeten. Vanwaar hij me afzette zou het nog 2/3 km lopen zijn, maar dat bleken er toch 5 te zijn. Niet erg want de zon scheen en ik had ruim de tijd voor de volgende bus langs het dorp zou komen. De grotten waren erg mooi en ik kreeg eindelijk een beter beeld van hoe het gebied in elkaar zat en hoe het ontstaan was, al was de uitleg minimaal. De rest heb ik er zelf maar bij verzonnen. Via een andere weg terug gelopen en had toen nog een uur voordat de bus zou komen. Terug in het dorp kwam ik de twee franse meisjes die de nacht er voor op dezelfde kamer lagen als mij, tegen. Toch gezelliger wachten dan in je eentje.
In Galway zijn we op zoek gegaan naar een hostel en tot onze grote verbazing was het veel duurder om direct in te checken dan als je het eerst via internet boekt. We hadden nog even voordat het donker zou worden en dus zijn we de stad nog maar gaan verkennen. Net toen de zon onder ging kwamen we bij het strand en hadden we het meeste al wel gezien. Die avond zijn we met z'n drieen naar een pub gegaan, maar het was wat mij betreft de saaiste tot dan toe. Geen muziek en geen hurling op tv. Maar we hebben onszelf prima vermaakt met pictunary (of zoiets). Woensdag heb ik weer een bustour gemaakt zoals ik die in Killarney had gedaan. Veel, maar korte stops. Maar de Connemare was mooi. Heel anders dan het landschap daarvoor. Tot dan toe was het voornamelijk kalksteen, wat het water goed doorlaat, waardoor het landschap vrij droog was. Hier was de ondergrond voornamelijk graniet, waar het water op blijft staan, waardoor door je jaren heen heel veel veen was ontstaan, maar ook weer was afgegraven om als turf te gebruiken.
Halverwege was er de mogelijkheid om een kasteel te bezichtigen en aangezien ik vond dat als je in Ierland bent ook een kasteel moet hebben gezien, besloot ik dat maar te doen. Het was een mooi kasteel en gelukkig niet al te groot. De tuinen waren echer gigantisch! Overigens kwam ik toen de eerste Nederlander in Ierland tegen. In een poging het nog even niet zo te laten zijn heb ik gewoon maar Engels met hem gepraat. Het omschakelen is toch het lastigst en aangezien de rest geen Nederlands kon, ook nog redelijk.
Die avond moest ik naar een andere kamer verhuizen. Daar kwam ik Alixe tegen. Een Amerikaans meisje dat ook aan het backpacken is en via workaway en couchsurfen hosts probeert te vinden. En zij had ook het plan om de volgende dag de bus naar Dublin te nemen, dus besloten we samen te gaan.
Zij had een ander hostel, weer overgenomen van een ander meisje, en een host via couchsurfen voor de st. Patricks dagen. Aangezien ik voor die dagen Dublin weer uit moest omdat alles al vol was geboekt, was ik blij toen ze vroeg of ik niet met haar mee wilde naar die couch.
Vrijdag zijn we naar de Guinness Storehouse gegaan. Was erg leuk en is echt een aanrader als je in Dublin bent. Wel erg druk, zeker zo in de aanloop voor st. Patricks day. Half aangeschoten door het proeven van de verschillende soorten Guinness zaten we nog even naar een bekende Ierse band te luisteren. Ineens zagen we de Canadese jongen die de vorige dag verdwaald aan ons de weg had gevraagd. Dan is Dublin toch nog best klein. We spraken af dat we die avond elkaar zouden treffen waar hij en zijn vrienden de pubcowd zouden starten. Alixe en ik hadden echter niet veel zin om naar de overvolle pubs te gaan en besloten onze eigen weg te gaan. In een kleine en rustige bar raakte we aan de praat met wat Ieren die de hele avond nog bij ons zijn gebleven.
De volgende dag voelde ik wel enigsinds dat er enige drankjes naar binnen waren gegaan, maar wist me toch optijd te melden voor de rondleiding door Dublin. Die werd gegeven door een erg enthausiast meisje die aan het eind nog een oud iers sprookje vertelde. Toen ben ik nog een kijkje gaan nemen bij de roeiwedstrijd die ter ere van St. Patricks day gehouden werd. Het was meer voor de show, maar toch leuk om te zien.
Die middag zijn we naar onze host gegaan die toch wel even buiten het centrum bleek te wonen. Maar Alixe en ik wilden graag onze centjes sparen voor een Guinness en zijn dus weer terug naar het centrum gelopen, nadat we onze spullen gedumpt hadden. Alixe was de avond er voor nog een aantal ieren tegen gekomen die wat meer van onze leeftijd waren (in tegenstelling tot de ieren die ons de hele avond gevolgd hadden). En dus besloten we daar maar weer naartoe te gaan. Het was weer erg gezellig en zonder avondeten kwamen de biertjes wel aan. Gelukkig was de bushalte recht voor de deur, dus waren we snel terug bij onze host.Die wilde graag nog wat biertjes met ons drinken, maar wij waren behoorlijk moe en op de een of andere manier allebij onze stem kwijt. Maar natuurlijk toch nog wel even gezellig gekletst.
De St Patricks parade van de volgende dag was een beetje een telleurstelling. Het was erg koud, het sneeuwde, het duurde lang en uiteindelijk was de parade ook niet veel meer dan wat je in Nederland bij een gemiddelde carnavalsoptocht in een middelmatig dorp ziet. Daarbij kwam de helft van amerikaanse highschools. Totaal verkeumd zijn we toen maar weer naar onze 'stamkroeg' the Pint gegaan. Maar we kwamen beide niet echt in de stemming en zijn op tijd weer terug naar onze host gegaan. Die waren wel erg in de stemming en wilde weer graag bierspelletjes spelen. Ik wist wat ik alleen maar verder in zou kakken als ik meer zou drinken, dus besloot ik na een potje piramide (maar dan met andere regels dan ik kende) een spelletje te introduceren waarbij er niet veel gedronken hoeft te worden. Gelukkig viel dat wel in de smaak.
Denalniettemin had de rest de volgende dag een flinke kater, behalve Alixe en ik. Alixe moest om 6 uur weg om nog in Schotland te komen. En ik voelde me brak genoeg door de verkoudheid die op was komen zetten. Ik had weinig zin om heel de dag in een muffe woonkamer te hangen dus ben ik naar het strad gelopen waar half Dublin hun vrije after st Patricks day aan het besteden was. Toen ik terug liep begon het te regenen en besloot ik de bus terug te nemen. Die avond eindelijk weer eens alles gewassen en op orde gebracht om de volgende ochtend ook om 6 uur de deur uit te gaan om de boot en trein naar Londen te pakken.
Nog voor ik Ierland verliet ben ik mijn vlagpinnetje dat op mijn baackpack zat verloren. Balen, maar dan moet ik nog maar weer een keer terug :D

Zo veer even genoeg leesvoer voor jullie. Nu zit ik in Londen en morgen komt mama om met mij een weekendje Londen te verkennen. Heb er zin in!