In de benen en op de fiets

Vrijdag 15 februari: Het huis is leeg, de familie Mirner is op vakantie in Schotland, Josephs kamer is niet meer geel maar blauw en ik bereid me voor op een weekendje Killarney. Met mijn backpack half vol zet Amy me af op het station in Midleton, waar ik nog een uur op de trein moet wachten. Al meteen komt er een Ier op me af die vraagt of ik alles kan vinden. De Ieren zijn echt erg behulpzaam. Je kan geen seconde op een kaart kijken of er staat al iemand naast je die aanwijst waar je bent en waar je naartoe wil. Ik was ook erg verbaasd toen ik een gemiste oproep had van een Iers nummer. De volgende dag werd er weer met hetzelfde nummer gebeld: Bleek het mijn nieuwe profider te zijn die vroeg of alles naar wens. In Nederland mag je blij zijn als je iemand aan de telefoon krijgt als je een vraag of probleem hebt. Maargoed, na een uur wachten ging de reis met de trein en de bus snel en voor ik het wist stond ik in het Railway Hostel in Killarney. Aangezien de dag al half om was, besloot ik een kijkje te nemen in het centrum. Het is een leuk centrum met leuke kleine winkeltjes, waar ze traditioneel Iers snoep, sjaals en andere celtische dingen verkopen. Ook heb ik weer een muziekboek gescoord van traditionele Ierse fiddle muziek. Ben benieuwd of ik het kan spelen. ‘s Avonds tijdens het eten raakte ik wat aan de praat met Julia, een Duits meisje dat ook alleen aan het rondtrekken was. We hadden ons plan voor de avond al snel gemaakt: een lekker biertje drinken in een pub met Ierse muziek. Momo (een hyperactieve Japanner) en Brandon (een maffe Amerikaan) sloten zich hier bij aan. Het was een apart groepje bij elkaar, maar ik heb zeker gelachen. Ik was wel telleurgesteld dat er geen shamrock (klavertje) in mijn Guinness stond, maar de live band maakte alles goed. Later op de avond nog wat gedronken op de kamer van de anderen en toen iets te laat mijn bedje in.
De volgende ochtend moest ik me optijd melden voor de tour over de Ring of Kerry. Nog een amerikaans stel en ik werden bij het hostel opgepikt. Helaas was het weer niet al te best, maar de tour was zeker de moeite waard. Mooie uitzichtpunten over dalen, meren en de zee volgden elkaar in hoog tempo op. Op veel plaatsen was de wind zo sterk dat ik bang was dat mijn bril van mijn neus zou waaien en ik moeite had een scherpe foto te maken. Alleen het uitzicht bij Lady’s view was erg telleurstellend. Tegen verwachting in gingen we ook nog even langs de Torck watervallen, al was het maar een vliegbezoek. Zoals de meeste stops was er alleen tijd om even snel een foto te schieten, terwijl bij mij honderd en 1 vragen naar boven popten. Maar als de buschauffeur al een antwoord wist, dan was er zeker geen tijd om het te vragen. Terug in Killarney wilde ik nog even langs de vvv voor info over de Gap of Dunloe. Brandon had me al wat mooie foto’s laten zien van zijn fietstocht en geologish gezien is de gap erg interessant omdat het een overblijfsel is van de laatste IJstijd. De vrouw in de vvv zei dat het ongeveer 43 km zou zijn. Prima te fietsen dacht ik zo. Na een lekkere lasagne met Melanie, een meisje dat ik tijdens de tour had onmoet, heb ik me aangesloten bij een groep Duitsers (het stikt overal van de Duitsers, maar ik heb nog geen Nederlander gezien hier in Iersland). Het was een gezellige avond, maar ik was best moe van de vorige avond, dus ik was blij dat na een spelletje darts van de jongens, de rest ook weer terug wilde naar het hostel.
Helaas hoorde ik de wind gieren toen ik de volgende ochtend wakker werd en zag het er regenachtig uit toen ik door een kier van het gordijn keek. Ik heb me dus nog maar een keer omgedraaid en bedacht dat het waarschijnlijk niet zo verstandig zou zijn als ik die dag door de Gap of Dunloe zou fietsen. Plan B was om rond lake Muckross te lopen. Hierbij kwam ik uiteraard ook langs Muckross Abbey en het Muckross house. Onderweg werd ik steeds bijna omver gereden door paard-en-wagens die de luie touristen van de ene naar de andere Muckross highlight brachten. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ze het net zo goed de Crazy-Trees-tour konden noemen, want ik kwam de mafste bomen tegen. Van compleet bemoste tot halve bomen. Helaas zagen de meeste er niet meer al te gezond uit. Maar je moet echt even de foto’s bekijken als je wil weten wat ik bedoel. Na 25 km was ik het meer rond, maar ik vond dat ik nog wel genoeg tijd en energie had om nog even naar deTorc watervallen te lopen. Die had ik dan welliswaar al wel gezien maar ik wilde er graag nog wat langer rondneuzen en even naar boven lopen. Zo kwamen er snel wat km’tjes bij en voordat ik terug in het hostel was, had ik er 35 op zitten. Op de een of andere manier verdubbel ik altijd de lengte van mijn geplande wandeling. Soms vervloek ik mijn nieuwsgierigheid naar wat er achter die heuvel/bocht ligt en het feit dat ik niet of zo min mogelijk over dezelfde weg terug will open. ‘s Avonds was het erg rustig in het hostel en ik vond een rustig avondje ook wel prima.
Maandagochtend werd ik wakker met de zon in mijn gezicht en dacht ik: dit is mijn dag! Ik ga door de Gap of Dunloe fietsen. Ik had nog 5 uur de tijd voordat mijn bus terug ging. Dat moest toch genoeg zijn dacht ik zo om 43 km te fietsen. Maar jullie voelen de bui natuurlijk al hangen (ik toen nog niet) maar ik heb de bus ruimschoots gemist. En dit keer niet omdat ik zo nieuwsgierig was, maar omdat alles tegen leek te zitten. Het is een lang verhaal maar voor de geinteresseerden het ging ongeveer (precies) zo:
De eerste tijdrovende actie was een fiets huren. De fietsverhuurder was snel genoeg gevonden, maar ik moest contant betalen, dus eerst moest ik nog een pin automaat vinden. Terug bij de fietsenverhuurder, was hij weer dicht en was de man die me gezegd had dat ik bij hem een fiets kon huren nergens te vinden. Ik besloot naar een andere verhuurder te gaan, maar ik kwam een stel tegen die ik in het hostel ontmoet had. Terwijl ik met hun stond te praten, kwam de verhuurder op zijn dooie gemak voorbij gefietst. Dus weer terug naar de winkel, waar na veel omslagtig gedoe hij me dood leuk zei: Forget about the Gap of Dunloe. You can’t do that’, met een minachtende blik. Even heeft hij me nog doen twijfelen, maar eigenlijk was dat het laatste wat me over de streep trok. “Ik wist toch zeker zelf wel wat ik kon. De vorige dag hadden ze me ook verteld dat het veel te ver was om naar de watervallen te lopen, maar daar was ik ook drie keer naar toe gelopen.” Dus toen ik zei dat ik het toch ging doen of ik mijn geld terug wilde zei hij niets meer en adviseerde hij me zelfs nog een omweg omdat die “zo mooi” zou zijn. Nou ik ben blij dat ik die heb overgeslagen. Maar een maal op de fiets was ik de verhuurder al weer vergeten en genoot ik van het landschap en de zon die daar mee speelde. Langzaam kwam de gap te voorschijn en helaas zag ik al dat het daar minder mooi weer was. En toen ik de gap in reed, kreeg ik de wind van voren. Dat was natuurlijk te verwachten. En al snel warden de hellingen langer en stijler. Ook dat was natuurlijk te verwachten. Maar op een gegeven moment werd ik gedwongen om af te stappen. Zelfs lopend kwam ik moeizaam tegen de enorm sterke wind de hellingen op. Ik heb echt lopen vloeken en honderd keer tegen mezelf gezegd: “Je geeft nooit op, dus ook nu niet!” Toch heeft het niet veel gescheeld of ik was omgekeerd. Maar het kon niet ver meer zijn tot het eind van de gap. Vol geode moed dat daarna het weer beter zou zijn en de weg naar beneden zou gaan ben ik de laatste helling op gezwoegd. Met volle vaard racede ik de gap uit en jawel… de regen in. Wat en domper. En na lang zoeken vond ik de ezeltjes die ik perse wilde zien, nadat Brandon (de maffe Amerikaan) me een filmpje had laten zien bij een plek met de naam: “Brandon’s cottage”. Helaas was het koffiehuis gesloten en verlaten (viel natuurlijk te verwachten) maar ik had toch echt even rust nodig. Tot mijn grote schrik was het al over 1 en had ik 25 km afgelegd. Opzich fijn als je denkt dat het in totaal 43 km is, maar ik wist dat ik nog maar op de helft kon zijn. Of eigenlijk nog niet eens toen ik zag dat de weg (buiten de kaart) nog heel ver om liep. Ik had nog minder dan 2 uur om of terug te gaan via de gap, of door te fietsen. Terug wist ik dat ik heel veel hellingen op moest die ik zojuist was afgeraasd en met het gegeven dat het weer slechter en slechter werd had ik echt geen trek in het stille weggetje door de gap. Dan trok de andere optie over de doorgaande weg me toch meer, ondanks dat de kans natuurlijk groot was dat ook hier veel hellingen zouden zijn en de weg langer was en daarmee de kans nihil werd dat ik de bus nog zou halen. Mijn laatste grijntje hoop vervloog toen ik na een lange klim naar de doorgaande weg, zag dat het nog 22 km was naar Killarney. Inmiddels was ik kwaad op alles en iedereen. De verhuurder die me bijna een uur had gekost, de kaart die zwaar onduidelijk was en waar een deel dus afviel, het weer dat steeds slechter werd (waardoor Ladies view nu nog meer tegenviel en ik natuurlijk nat werd), de vrouw van de vvv die er bijna 20 km naast had gezeten, maar vooral nog mezelf omdat ik weer zo nieuwsgierig en eigenwijs moest zijn. Had ik nou maar naar mijn eerste idee geluisterd om een andere keer terug te komen als ik de hele dag de tijd had en de veerboot kon nemen zodat het maar de helft fietsen was. Had ik nou maar naar de verhuurder geluisterd. Had ik nou toch een keertje opgegeven en GEWOON EEN KEER DEZELFDE WEG TERUG HAD GENOMEN ALS DAT JE GEKOMEN BENT! Maar in een kort moment had ik al mijn kwaadheid overboord gezet toen er twee kerels met knal gele jassen en meet- aperatuur naar boven kwamen vanaf een riviertje. Ik dacht dat ze misschien wel eens iets hydrologish aan het meten waren en dus besloot ik het ze te vragen. Maar het bleken bruginspecteuren te zijn. Jammer genoeg niet zo interessant, maar vervolgens wel bij elke brug een vrolijk “Hello” en daartussen een luide toeter die me iedere keer weer liet schrikken. Zonder het te weten hebben ze me de laatste 15 km door geholpen en kon ik weer lachen. Bij de laatste brug voor Killarney reed ik hun baas nog bijna van zijn sokken. Ik was op de stoep gaan fietsen omdat het behoorlijk druk werd en er wat auto’s half op de weg geparkeerd stonden. Terwijl ik verbaasd tot de conclusie kwam dat de kerels in knal gele jassen weer midden op de brug stonden, stapte er een man in pak zonder te kijken de stoep op en kon ik nog net optijd remmen. Hij keek niet zo vrolijk, maar volgens mijn hadden de twee kerels in gele jassen moeite om hun lach in te houden. Ik ben maar snel doorgefiets. Oepsie :D. Terug bij de verhuurder stond ik weer voor een dichte deur met daarop een briefje “back in 2 min”. Had ik ook alweer kunenn verwachten, maar de kans om de volgende bus richting Midleton te halen werd nu ook erg klein. Na 5 minuten heb ik het nummer op de fiets gebeld en kwam er een oud ventje aangesukkeld. Toen duurder het nog weer omdat ik niet genoteerd stond. Het was nog een geluk dat de verhuurder van die ochtend mijn ID wel in de kassa had gedaan, anders had het nog veel langer geduurd. Het laaste beetje hoop dat ik de bus nog weer zou halen heb ik zelf verknald door straal de verkeerde kant uit te lopen. Oen! Toen zat er niets anders op om 2 uur te wachten en te vragen of Anne me in Midleton op kon pikken. Gelukkig was dat geen probleem. Ik dacht dat ik wel een fish&chips kon gebruiken en ook wel verdiend had, Maar mijn lichaam dacht daar toch anders over. Het leek net of het zei: “Je hebt net met heel veel pijn en moeite al dat vet er afgefietst en dat ga je er nu weer aan-eten? Ik dacht het toch niet. Ik doe niet mee!” Dus na een halve fish en een paar frietjes kon ik niets anders dan de rest laten staan.
OI oi, wat een lang verhaal. Ode aan de mensen die het gelezen hebben, maar ik moest toch even kwijt dat ik het toch maar weer geflikt heb. Op de dag zelf voelde het nog niet zo, maar inmiddels ben ik stiekem toch best trots.
De fiettocht naar Ballycotton van de week er na was een iets groter success. Na een lekker Irish (English) breakfast met vrienden en familie ben ik op de fiets gestapt. Het was super mooi weer en het was heerlijk om door het glooiende landschap te fietsen. Ik heb mijn fiets bij de pier van Ballycotton achtergelaten en ben de Cliff walk gaan lopen. Super mooi, met een blauw turcoise zee die donderend op de donkere rotsen sloeg. Overal lagen mensen in het gras en de vogeltjes floten vrolijk. De lente was nu toch echt begonnen. En jawel, ik heb nu toch echt een keer dezelfde weg terug gelopen als dat ik gekomen was. Oke, een deel dan. Het was dat, of over een saai veldweggetje. Na een kop thee en een scone ben ik weer terug gefiets. Kortom, een super eerste echte lente dag.