Het Ierse familie-leven

Inmiddels ben ik alweer bijna drie weken in Ierland als soort van aupair bij een gezin in de buurt van Cork. Alhoewel, ik zie de haven van Cork bijna liggen vanuit de keuken waar ik op dit moment zit, maar het ligt aan de andere kant van een groot meer. Het huis is door Anne en Vinni gebouwd in een gat met de naam ‘Lower Aghada’ (forget about the ‘g’) en heeft uitzicht over het meer.

Het is een leuk gezin met drie kinderen. Te beginnen bij de jongste van vier. Eve is een typische kleuter: ze wil alles wat andere doen of hebben, kan behoorlijk opstandig zijn en geniet tijdens het spelen met haar broers of vriendinnetjes. Maar kan ook neurient verdiept zijn in haar eigen spel. Elke ochtend help ik haar bij het aankleden, tandenpoetsen en kameropruimen. Soms is ze al klaar met alles als ik beneden kom en soms is ze niet vooruit te branden. Ze presteert het elke nacht weer om de grootste klitten in haar haar te crearen en ze vindt het dan ook verschrikkelijk als ik aan kom lopen met haar borstal. Het liefst verstopt ze deze dan ook zodat ik hem nergens kan vinden.

Joseph is zeven en geadopteerd uit Ethiopie. Het is een slim ventje, maar kan enorm zeuren en zet al heel snel een jankstem op. Hij kan echt het bloed onder je nagels vandaan halen met zijn gejengel en dramatisch gedrag. Met hem heb ik dan ook het minst en hij vraagt ook regelmatig of ik al weg ga. Gelukkig slaat zijn veronwaardigde en boze bui vaak ineens weer om in een vrolijk jongetje met de grootste fantasieverhalen die hij tijdens het tekenen verzint en vertelt.

Isaac is wat dat betreft makkelijker. Ook hij is geadopteerd uit Ethiopie en is negen. Het is een erg vrolijk jongetje, loopt heel de dag te klappen, zingen en dansen, maar ondertussen loopt hij ver achter op school. Ook sociaal gezien kan hij zijn leeftijdgenootjes niet echt bijhouden. Hij kijkt bijvoorbeeld graag naar tv-programma’s voor peuters. Eerst dacht ik dat dit voor zijn zusje was, maar ook als hij alleen tv kijkt zet hij behoorlijk kinderachtige programma’s op. Maar hij zegt elke ochtend vrolijk geode morgen en het speet hem dat ik niet mee kon naar Schotland. Daar werkt momenteel zijn vader en het gezin ging daar voor een aantal dagen op vakantie. Daar keken ze allemaal erg naar uit. Ik ook, want dan on ik ook een weekendje wat anders gaan doen. Ik heb het namelijk erg naar mijn zin bij dit gezin, maar ik had in die twee weken nog geen pub gezien, geen Guinnes gedronken en geen Ierse muziek gehoord. Daarbij miste ik het het contact met leeftijdsgenootjes. Om eerlijk te zijn heb ik carnaval dan ook best een beetje gemist bij het zien van alle maffe foto’s op facebook. Hier hebben ze een iets andere en minder uitbundige traditie voor het begin van de vaste tijd: Pancake Tuesday. Wel lekker en de kinderen keken er ook al dagen naar uit.

Zo is er elke middag wel wat te beleven: Een zoektocht naar aangespoeld hout op het strand, Joseph aanmoedigen bij de tennis, een rolschaatsfestijn, koekjes bakken, hutten bouwen en hun favoriet Chasing (tikkertje). Ze kunnen zich ook uren vermaken met het spelen van vadertje en moedertje.Het is een druk gezin en er komen regelmatig veel kinderen over de vloer. Anne past ook nog op een ander gezin met drie kinderen (Maeve, David en Alice) met dezelfde leeftijden als Eve, Joseph en Isaac. Tigen, een vriendinnetje van Eve sluit zich hier vaak bij aan. En dan hebben we nog wat neefjes en nichtjes en andere vriendjes en vriendinnetjes. Het heeft wel even geduurd voordat ik de namen wist en door had wie bij welke vader/moeder/broertje/zusje hoorde. Het werd er niet makkelijker op gemaakt doordat de kinderen vaak door andere ouders worden opgehaald, van het ene speeladres naar het andere hoppen en van de tennis naar het strand vliegen. Het plan verandert ook met de minuut. Het is mij soms een raadsel hoe het kan, maar ‘s avonds zitten alle kinderen weer bij hun eigen ouders thuis.

De reden dat ik hier ben is dat alle kinderen op andere tijden klaar zijn op school en het nogal een klus is om alle kinderen steeds in de auto te laden. Nu ik er ben kunnen de kinderen lekker blijven spelen, terwijl Anne heen en weer kachelt om de kinderen op te halen.

Ook probeer ik elke dag wel even naar de pier van Aghada, de baai van Whitegate, de winkel of een ander rondje te lopen. Maar af en toe, al dan niet gepland, maak ik ook een wat langere wandelingen. Zo wilde ik op een zondag naar een fort lopen wat volgens google-maps niet al te ver moest zijn. Daar aangekomen bleek het een militair-oefenterrein te zijn en kon ik er dus niet op. Nogal een telleurstelling, aangezien ik daarvoor eigenlijk alleen nog maar industrie had gezien. In de verte zag ik de zee en dus besloot ik die kant op te lopen. Het was nog behoorlijk ver en voor ik bij het strand kwam moest ik menig modderveld doorkruisen. Maar het was een mooi strand met indrukwekkende rotsen. Nieuwsgierig liep ik steeds verder en verder het strand op. Op een gegeven moment was ik zo ver dat ik geen zin meer had om dezelfde weg terug te lopen. Maar ik kon ook niet van het strand af doordat er een steile rotswand was. Gelukkig zou het nog wel even eb zijn en nadat ik iemand heb gevraagd of ik er aan de andere kant af kon, besloot ik om verder te lopen. Dit ging al snel over in klauteren en klimmen. Uiteindelijk kwam ik bij een gehucht met een vuurtoren. Het hele dorp leek uitgelopen te zijn om te strandjutten. Ik ben via bovenlangs terug gelopen, wat een stuk eenvoudiger, maar ook saaier was.

Tijdens deze wandelingen is al wel te merken dat de lente begonnen is. Overal komen narcissen en krokussen de grond uit en de bloesem begint ook al te komen. Het kan nog wel behoorlijk koud zijn en het heeft nog wel een ochtend wat gesneeuwd. De kinderen waren door het dolle heen, want het schijnt hier erg uitzonderlijk te zijn dat er sneeuw valt. De winters zijn hier wat zachter en korter dan in Nederland. Het weer is enorm wisselend. Het ene moment schijnt de zon en het andere moment regent het.

Voor de rest doe ik het schilderwerk in het huis. Voor de voordeur is het nog te koud en te nat, maar intussen heb ik al een aantal deuren, de trap, de schrootjes van de trapkast en de kamer van Joseph geschilderd. Ik sta al bekend als de schilder van de Mirners.

Anne is behoorlijk chaotisch. Met uitzondering van de ochtenden waar inmiddels een soort van routine in is gebracht, verloopt de dag verder behoorlijk chaotisch. Het huiswerk wordt regelmatig vergeten en het eten komt e rook maar een beetje tussendoor. Daarbij hebben ze heel veel spullen die niet echt een plek hebben. Maar volgens Anne is het al honderd keer beter dan een half jaar geleden en tijdens dat ik hier ben zie ik ook wel dat ze erg haar best doet structuur aan te brengen. Ik probeer hier zo goed en zo kwaad als het kan bij te helpen. Anne had al laten vallen dat zee en keer door al het speelgoed heen wilde, maar leek hier niet echt aan toe te komen en niet te weten waar te beginnen. Dus nadat ik Josephs kamer had geverfd besloot ik al zijn speelgoed uit de kast te trekken en te sorteren. Anne heeft deze mogelijkheid met beide handen aangepakt om heel wat speelgoed weg te doen en hetzelfde plan hebben we met de kamer van Isaac. Ze blijft herhalen dat ze het super fijn vindt nu eindelijk eens van alle rommel af te zijn.

Ik heb hier dus genoeg te doen en ondertussen probeer ik de weekenden te besteden wat meer van de omgeving en Ierland te zien. Zo ben ik afgelopen weekend naar Killarney geweest, maar voor het verslag hiervan moeten jullie nog even wachten.

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.616606305022640.151659.100000198287650&type=1

De grap van de dag: Nati (een neefje, ook geadopteerd uit Ethiopie) kwam ineens met een opmerkelijk conclusie. Hij zei tegen mij met een erg serieus gezicht: "You have an accident!" Ik kijk hem niet begrijpend aan, maar slimme Joseph schiet me te hulp: "He means "accent" " Ik kwam niet meer bij en legde hem uit waarom, waarna hij begrijpelijk knikte en zei: "It's ok. Joseph and I have sometimes troubles to pronouns the words, because we are from somewhere else as well" :)