The middle of Nowhere&Onderbroeken met Heimwee

Ik stapte uit de bus en ik zag niets dan bomen, velden en een bord met 'Meldgaard Heste' er op. Daar moest ik zijn dus vol goede moed ben ik de heuvel op gelopen en jawel, langzaam maar zeker kwam er een dak tevoorschijn. Het begon al te schemeren toen ik de oprit op liep en luid verwelkomd werd door de hond des huizes. De adrenaline steeg weer tot grote hoogte. Gelukkig hielt hij op met blaffen toen een man naar buiten kwam en hem tot stilte maande. Vervolgens verdween hij weer naar binnen. Ik snapte niet goed wat nou de bedoeling was maar ondertussen was er een meisje naar buiten gekomen die zich wel voorstelde: Nanna. Ik begreep dat ik haar moest volgen en na een krakende trap en een muffe, koude gang opende ze een deur met daarachter een klein kamertje met een bed een kast en een bureau: allemaal in het wit. Het was duidelijk niet ingericht met de design waar Denemarken zo bekend om is. Maar het was er gelukkig wel warm. De volgende dag heb ik Hans en Jeanette wel even gezien, maar pas in de loop van de tijd leerde ze beter kennen en voelde ik me wel wat meer op mijn gemak.
Ik ben voornamelijk met Nanna opgetrokken. Zo zijn we een dagje naar Aalborg geweest en ik heb wat ritjes op een paard mogen maken. De mooiste was wel naar het strand. Ik had al aangekondigd dat ik zondagmiddag naar het strand wilde lopen aangezien er mooi was voorspeld. Nanna stelde toen voor om er per paard naartoe te rijden. Het was een mooi ritje: hobbelend door het besneeuwde bos te hobbelen en over het veld in draf. Dat voelde nog behoorlijk onhandig maar in galop ging best goed. Helaas viel de uitwisselingstudent van haar paard, omdat het haar te snel ging. Gelukkig had ze niets ernstigs. Grace komt uit Australië en was een paar dagen op de boerderij tot ze bij haar gastgezin terecht kon. Leuk om te horen hoe ze het in Australië allemaal organiseren. Later kwam Mariana uit Brazilië ook nog een dagje. Voornamelijk gekwartet, chocolademelk gedronken en gelachen om de uitspraken die we van elkaars taal niet konden maken.

Overigens hebben Nanna en ik veel warme chocolademelk gedronken (best logisch met die kou) en ijsjes gegeten (iets minder voor de hand liggend) omdat niemand die eet en ze op moesten voor het seizoen weer begint. Jeanette en Hans hebben namelijk een B&B, organiseren paardrij- kampen en korte excursies voor touristen. Verder is Hans metselaar en houdt ondertussen de boerderij bij. Jeanette heeft een praktijk voor alternatieve therapie waarvoor ze vaak klanten ontvangt.

Voor de rest was het voornamelijk rustig. De meeste mensen gaan op reis om uit de sleur te komen. Ik ga op reis en heb zowaar sinds lange tijd een soort van dagritme. Mijn wekker ging om 7 uur af en natuurlijk. moest ik dan nog even snoozen. Daar kom ik denk ik nooit vanaf. Rond half 8 had ik dan genoeg moed verzameld om me buiten mijn warme kamertje te begeven en langs de hyper-actieve honden te komen, die reuze blij waren dat er nog iemand wakker was om mee te spelen. Dan was mijn eerste ontbijtje van de dag, om te voorkomen dat ik tussen de paardjes omviel. Als het licht genoeg was gingen we opzoek naar de paardjes die verdeeld staan over 3 groepen: de jongkies, de makkelijke en de speciale gevalletjes. Over het algemeen kwamen de jonkies als eerste opgang op het moment dat Nanna. 'komsa heste, hoplabhop!' riep. Langzaam sjokten ze dan in een rijtje richting de stal waar ze rumoerig hun plekje probeerden te veroveren. Maar zodra het voer voor ze lag werd het rustig en werd het gehinnik een getrappel overgenomen door luid gesmak met af en toe een bries ten teken dat ze het wel prima vonden. Totdat Velde, de grote hond ze luid blaffend de stal uit joeg, waarop Nanna hem luidkeels stil probeerde te krijgen. En dan was de volgende groep aan de beurt en begon het verhaaltje opnieuw. Meestal was het laatste beetje water dan wel uit de bak en stonden de paardjes die zojuist gegeten hadden te trappelen als ik aankwam met de waterslag. Het duurde dan vaak bijna een halfuur voordat de bak weer vol was aangezien ze bijna net zo snel dronken als dat de slang liep en ze het ook leuk vonden om op de slang te gaan staan. En koppig dat ze zijn, kreeg ik we er maar moeilijk vanaf. Koppig en nieuwsgierig zijn ze die ijslandsepaardjes.
Tijdens het tweede ontbijtje kwam Jeanette vaak net haar bed uit gerold en liep als een zombie naar de douche om er vervolgens kwebbelend onder vandaan te komen. Als wij wel ongeveer klaar waren met het ontbijt, begon zij met het maken van haar brouwseltje van 100 verschillende. groenten, fruit, zaden en noten. Met een beetje geluk was ze om 10 uur klaar en kon het werk beginnen, wat voornamelijk neerkwam op schoonmaken. Het woonhuis, de B&B kamers en de groepsruimte: 'Everything have to be clean, clean, clean' . Ook had ze besloten dat haar kantoor wel eens opgeruimd en schoongemaakt kon worden. Terwijl zij zich steeds afvroeg waarom alles zo vies was, vroeg ik me af hoe ze in die rommel kon werken. Ik ben best wat gewend maar hier was voor we begonnen geen stukje bureau of kast te zien.
Maar gelukkig waren er ook nog andere dingen te doen. Wortels oogsten, de kalkoen voeren, zadels zoeken, foto's maken voor het verkoop van een paardje, zoutblokken ophangen, een hek repareren en dan dus ook de paardjes weer sorteren. Dat was me een klus. Net zoals het wegbikken van bevroren paardenstrond, terwijl de paardjes beten in de schep en mijn kont.
En bij alles wat ik deed gingen de twee honden Velde en Arn met me mee. Twee beste vrienden maar ze kunnen elkaar ook bijna afmaken. Arn vind het vooral heel leuk om stenen of bevroren paardendrol op mijn schoen te leggen. Vervolgens moest ik dat natuurlijk. wegschoppen, maar dan zat Velde er weer bovenop en greep hem bij de keel. Maar Velde was wel mijn grootste vriend. Bij het oogsten van de wortels ging hij gezellig met me mee en wilde dolgraag helpen. Enthousiast wroette hij in de grond, maar dat had niet veel succes. Hij vond het makkelijker om de rotte wortels die ik naast de emmer had gelegd erin te gooien. Heel fijn. En ze verder weg gooien help natuurlijk ook niet. Ondertussen stonden de paardjes nieuwsgierig toe te kijken.
Net voordat het donker was vulde ik het water nog eens bij en hielp ik daarna met het maken van het eten. Nanna is een echt keuken prinses. Ze maakt het liefst alles zelf en haar favoriet is wel het brood in alle kleuren en smaken.
‘s Avonds keken we vaak een film of een serie in de 'prive' bioscoop. Ideaal zo'n groepsruimte. Ik moest toch echt Men in Black gezien hebben. Normaal ben ik niet zo van de aliens maar Denen schijnen voornamelijk films met zombies, aliens of vampieren leuk te vinden.

Woensdag 23 januari heb ik alles weer in mijn backpack geladen en afscheid genomen van Jeanette, Hans en Nanna. Ik kreeg op het laatst nog een trui en t-shirt van Meldgaard Heste mee. Super leuk, maar mijn backpack explodeerde al ongeveer. Ik had bedacht om nog even door Aalborg te lopen, omdat ik had nog wat dingen nodig had, maar verder vond ik het maar een vervelende stad. Ik snapte maar niet hoe het elkaar zit en liep steeds de verkeerde kant op. Daarbij begon mijn backpack te vervelen en kreeg mijn onderbroek heimwee. En nu vragen jullie je natuurlijk af wat er nou met die “onderbroeken met heimwee” is. Ik kwam niet meer bij van het lachen toen Nanna zei: Ow, my underware is homesick'. Dat schijnt men te zeggen als je onderbroek niet op zijn plaats wil blijven zitten. Gelukkig blijft het bij heimwee van mijn ondergoed en heb ik zelf geen last van heimwee.

Ik moest om tien voor half drie de bus hebben en besloot om dan om twee uur op het station te zijn om een kaartje te kopen. Twintig minuten moest toch genoeg zijn dacht ik zo. Maar toen ik daar klokslag twee uur aankwam was het behoorlijk druk. Vierentwintig wachtende voor mij. Er waren drie balies open dus met een beetje geluk.... Maar ik kan er maar niet aan wennen dat iedereen buiten Nederland veel meer de tijd voor alles neemt. Het duurde al een eeuw voordat 1 persoon geholpen was. Een paar minuten voordat mijn bus zou gaan waren er vijf mensen geholpen en ben ik maar eens gaan kijken of ik niet een kaartje bij de buschauffeur kon kopen. Deze zei dat dat niet kon, maar toen ik met een zielig gezicht vertelde dat ik al heel lang stond te wachten en dat ik nog heel lang moest wachten naar mijn nummertje wijzend, mocht ik gewoon instappen zonder te betalen. Dat was dan weer een meevaller. Misschien hielp het dat op mijn briefje stond dat ik naar Hrtshals moest. Daar zou de volgende dag de ferry naar Noorwegen vertrekken. Ik Hirtshals was niets te beleven, maar ik heb mooi de tijd genomen mijn plannen verder te maken en de vlucht naar Canada te boeken.

Misschien moet ik even vertellen dat het plan iets is aangepast. Aangezien er geen host te vinden was in Noorwegen of Zweden heb ik besloten om wat sneller door Noorwegen te gaan en dan ergens anders een host te zoeken. Dat is in Ierland geworden. Dus nadat ik een paar dagen in Bergen en een paar dagen in Oslo ben geweest zal ik naar Dublin vliegen.

De volgende ochtend ben ik bepakt en bezakt naar de haven gelopen. Het was super mooi weer en ik heb echt genoten van het uitzicht dat ik had. De sneeuw op het strand en de zon die nog niet lang op was bleven roepen dat ik een foto moest maken en ik heb er dus ook veel genomen. Ruim op tijd checkte ik in en tikte de minuutjes dat ik nog in Denemarken weg. Mijn nieuwe belevenissen lagen aan de overkant van de zee, twintig uur verder te wachten….

Foto's kunnen jullie weer vinden op mijn facebook